Visum verlengen

Gefeliciteerd M&M, kleine neefjes en nichtjes worden groot! 18 alweer, ik heb dus 2 chauffeurs erbij als ik weer thuis ben, haha. Ik hoop dat jullie genoten hebben van jullie verjaardag :)
Broeder Han zou ons om 07:45 komen halen, dus ik had besloten de wekker om 7 uur te zetten. Voortaan toch maar iets vroeger, haha. Is wel wennen om ineens met zijn drieën te zijn na bijna 2 maanden! Gedoucht en ontbeten en voor ik het wist stond broeder Han al voor de deur. Evy en Nikki zouden door ons afgezet worden op Sayap Kasih, zodat ze konden kijken. Ons plan was om pak Rolly op te halen en naar Manado te rijden. Ik had eigenlijk even snel met de zuster willen evalueren, maar we moesten pak Rolly om 08:30 ophalen en broeder Han wilde nog even langs het postkantoor. Oké dan, dan moet het maar weer een dagje opgeschoven worden… Er was nog steeds geen post voor mij aangekomen in Tomohon, stom! Broeder Han heeft zijn (volgens mij) dagelijkse krantje gekocht en toen pikten we pak Rolly op. Het landschap en de uitzichten die je hier hebt blijven me echt verbazen, daar ben ik nog steeds niet aan gewend. Zo mooi!
In Manado was het superwarm, zoals altijd. Ik zou ‘Kerel’ van het bisdom smsen als ik met mijn sponsor zou komen. Was ik gisteren vergeten, dus had ik in de auto nog even gedaan, hihi. Ik weet niet of ik jullie al over hem heb verteld, maar ik weet niet hoe Kerel echt heet. Hij praat zo snel dat ik dat niet eens heb kunnen opvangen. Hij was niet bij het bisdom, dus broeder Han belde hem. Toen zou hij natuurlijk wel meteen komen! Het duurde alsnog een half uur, maar goed. Ik heb ondertussen een beetje gekletst met pak Rolly. Toen ik hem vertelde over mijn plannen om met een paar studenten (en Evy en Nikki) naar Bunaken te gaan, zei hij dat zijn zwager een boot heeft. Dat is vet handig! Hij ging meteen bellen naar zijn zus en die zei dat er 5 mensen op de boot kunnen. Wel een beetje weinig, want als Evy en Nikki meegaan, zouden er dus maar 2 studenten mee kunnen. Achja, we zullen zien. Pak Rolly wilde weer bellen toen ik vroeg hoeveel ons dat ging kosten, maar dat komt wel een andere keer. Uiteindelijk was Kerel er en ging hij de ID-kaart van pak Rolly kopiëren. Dat duurde ook weer een kwartier ofzo! Jeetje, die vent is echt sloom. Toen hij terugkwam, was hij klaar om naar het immigratiekantoor te gaan. Gelukkig was ik er zelf om op te letten, anders waren we dus mooi die kant op gegaan zonder mijn paspoort! Was misschien toch wel handig om mee te nemen… Wat een kneus! Sorry voor mijn irritatie, haha. Geloof me, ik houd me al in. Op het immigratiekantoor waren redelijk wat mensen, maar gelukkig vooral mensen die een visum voor het buitenland moesten aanvragen. We waren al vrij snel aan de beurt. Mijn paspoort werd bekeken en ik ook, om te kijken of het overeen kwam denk ik. Vroeg die man die mijn paspoort checkte aan Kerel hoe oud ik was. Hallo, mijn geboortedatum staat toch op mijn paspoort?! Of hij was heel erg lui, of gewoon niet de slimste… Logisch nadenken schijnt voor sommige mensen hier sowieso een hele opgave te zijn. Dat is denk ik ook universeel, haha. Toen vroeg die man ook nog of ik getrouwd was, ik zag er namelijk zo dik uit. En bedankt hè vriend! Iedereen wordt hier schijnbaar ook dik na de bruiloft, haha. Maargoed, we kregen een formulier dat pak Rolly en ik moesten invullen. We gingen terug naar het bisdom om dat te doen, vraag me niet waarom. Ik vroeg het aan Kerel, maar die vertelde een heel verhaal in het Indonesisch en ook nog eens razendsnel. Niet te volgen! Ik zei maar gewoon “Pelan-pelan!”. Heb echt geen zin om er energie in te steken om een mooie zin te maken. Hij zei misschien 2 woorden ietsjepietsje langzamer, maar daarna ging het weer supersnel. Schiet niet op… En Engels spreekt en verstaat hij ook al niet. Grrr… Mijn geduld begon een beetje op te raken.
Terug naar het bisdom dus omdat formulier in te vullen. Dat was eigenlijk zo gedaan, behalve dat Kerel niet precies wist wat ik nou in moest vullen en of het in het Engels of Indonesisch moest. Zal niet veel uitmaken. Pak Rolly moest vanmiddag in Manado zijn voor een vergadering, dus zijn les over acupunctuur van vanmiddag zou niet doorgaan. Jammer, we waren eigenlijk van plan om erheen te gaan. Dan konden Evy en Nikki zich ook meteen voorstellen aan de derdejaars. Volgende keer maar weer!
Om ongeveer 13:00 was ik weer terug in Woloan. Poeh, het voelde alsof er al een hele dag op zat! Even geluncht en bijgekletst met Evy en Nikki. Ze waren vandaag dus voor het eerst op Sayap Kasih geweest en hadden geloof ik een beetje dezelfde eerste indruk als ik toen ik er voor het eerst was geweest. Ze waren er tot 11:00 geweest en moesten alles even laten bezinken. In de middag hebben we verder vertaald, tot etenstijd. Nikki is aan het projectplan voor Akfis gaan werken, dat we dus met zijn drieën uitvoeren. Ik had vast de opzet gemaakt en nu hebben we het mooi kunnen afronden! Dan nog mijn eigen projectplan (van Sayap Kasih) compleet maken en opsturen… We hadden niet echt veel eten, maar er lag nog wel pasta die ik al een tijdje geleden had gekocht, hihi. Die hebben we maar gekookt. Er bleek in het pakje saus dat ik had gekocht, een zakje met mini-spaghetti te zitten en 1 minizakje saus. Echt voor 1 persoon dus, wel schattig! We hebben de saus maar een beetje verdund zodat we er allemaal van konden genieten. Ik heb toch maar overgeslagen en ben kaas gaan raspen zonder rasp, haha. Ben 20 minuten bezig geweest om kaas in ministukjes te snijden, haha. Na 10 minuten kwam oma Is naast me staan en bleef 5 minuten kijken. Zegt ze ineens: “Hier is ook een rasp hoor.” Oh ja, bedankt hè! Was toch al bijna klaar, haha. Het was wel heel lekker, weet je tenminste waar je het voor doet. Na het eten nog geskyped met mama en met Loesje, was echt keigezellig! Linda belde ook nog, maar was dus met Loes aan het skypen. Sorry dat ik niet opnam, Pin :) Na het skypen was het ineens al 22:30, tijd om te gaan slapen. Het was een drukke dag!