Weer een nieuwe week

Voor de verandering werd ik op deze eerste dag van een nieuwe werkweek wakker voordat de wekker ging, haha. Nikki was ook al op en liep al te spoken. Om 07:15 ben ik eruit gegaan. Rijst met een eitje en koffie op. Nikki houdt ook van koffie, dus we hebben maar een grote zak gekocht. Is toch wel makkelijk! En Evy houdt van siroop, waarvan we eerst dachten dat het sap was. Het eerste glas ‘sap’ was dus mierzoet, haha. Weer wat geleerd :)
Ik zou vandaag op Sayap Kasih met zuster evalueren en Evy en Nikki zouden met broeder Han eerst naar de politie gaan. Broeder Han smste me of ik onderweg naar Sayap Kasih even bij hem langs kon komen. Om 08:20 vertrok ik, was benieuwd waarom broeder Han me wilde spreken. Er was niks aan de hand, hij wilde gewoon weten hoe het weekend was verlopen, nu ik er ineens twee kamergenoten bij heb. Haha, wel aardig! Ik heb dus even kort verslag gedaan en benadrukt dat het echt goed gaat en dat het wel klikt tot nu toe, dus dat vond hij geloof ik wel fijn. Ik ook, dat is zeker! Je weet van tevoren maar nooit waar je mee opgescheept wordt, maar het valt mee, haha. Broeder Han vertelde ook nog dat de zuster en een paar begeleiders van Sayap Kasih met een paar kinderen naar een dierentuin in Bitung waren vandaag. Oké, dat wordt dus niet evalueren vandaag! En Evy en Nikki zouden dan ook beter morgen naar Sayap Kasih kunnen gaan. Broeder Han had al om 11:00 afgesproken op Akfis met pak Rolly, nadat ze naar de politie waren geweest. Ik ging niet mee naar de politie, ben zelf nog even aan de slag gegaan. Rond 10:30 heb ik voor het eerst een ojek (motortaxi) gepakt. Ik stond eigenlijk te wachten op de micro, maar een man die tegenover (bij het ‘feesthuis’, waar ze tegenwoordig elke avond zingen) me stond, begon over een ojek. Ik vroeg hoe je die dan kunt herkennen en schijnbaar hebben de chauffeurs van ojeks zelf altijd een helm op en hebben ze een extra helm bij zich. Ze roepen ook wel eens uit zichzelf: “Ojek?” als ze zien dat je staat te wachten, haha. Dat had ik al wel eens gehoord. Maar die man wilde me wel helpen. Hij hield een ojek aan en sprak van tevoren een prijs af. 15.000 Rp om naar Akfis te gaan. Is wat duurder dan de micro (8500 Rp), maar logisch omdat ik alleen ben. En ik hoef nu niet over te stappen! Onderweg heb ik een beetje met de chauffeur gekletst en de motor zat wel lekker, dus ik heb me wel vermaakt. We waren om 10:50 al op Akfis, hij heeft me echt letterlijk voor de deur afgezet. Relaxed!
Pak Rolly was er ook al, die stond al klaar voor de ontvangst, haha. Ik heb de papieren van RBM (dat programma in Temboan) ingeleverd bij de broeder, want die was ik vorige week vergeten. En ik moest ineens het gastenboek ondertekenen, ook nog voor René. Handig! Zal wel met die accreditatie te maken hebben… Schijnbaar wordt dat gecontroleerd. Broeder Han kwam iets over elven aan met Evy en Nikki en toen kregen ze een rondleiding van pak Rolly. Ik liep mee, want ik had mezelf eigenlijk nog niet officieel aan de 1e- en 2ejaars voorgesteld. Dat hebben we maar meteen alle drie gedaan en we hebben een stukje van een les van ibu Filly over biomechaniek bijgewoond. Na de les was het tijd voor een bespreking met ibu Filly. Ze vroeg aan Evy en Nikki wat ze kwamen doen. Ik heb al 60 keer uitgelegd wat ons project inhield, maargoed.. Evy en Nikki hebben het nog maar eens uitgelegd. Ik word hier wel snel als tolk gebruikt, merkte ik vandaag al wel. Ze vinden het wel makkelijk dat ik een beetje bahasa spreek, want dan hoeven zij geen Engels te spreken. Zo leren ze het nooit! Ik vind het niet erg om te vertalen, maar wel dat mensen hier dan tegen mij gaan zitten praten in plaats van tegen Evy en Nikki. Ik bleef maar gewoon Engels praten en zeggen dat ze het in het Engels moest zeggen. Achja… Hopelijk gaan ze gewoon Engels spreken en anders ga ik er gewoon niet meer bij zitten, dan moeten ze wel!
Na de bespreking hebben we foto’s gemaakt van alle bladzijdes van de studiegids van Akfis en van het boekje met het curriculum. Aangezien we hier niet konden scannen en kopiëren veel tijd (en geld, maarja… wat is veel?) zou kosten. Onze foto’s konden we zo in de computer zetten, was waarschijnlijk wel het meest handige om het digitaal te hebben. Het waren in totaal ongeveer 160 pagina’s! Genoeg te doen dus, haha. Toen terug naar Woloan met the blue bus.
Weer iets nieuws geleerd, want aangezien ik altijd thuis ben gebracht door een van de studenten, was ik dus nog nooit met de micro terug gegaan naar Woloan. Je hebt bij de Terminal bordjes hangen met de eindbestemming erop. Bij ‘Woloan’ stond wel een micro, maar die reed niet. Bij ‘Taratara’ al wel een half gevulde en ik wist toevallig dat die ook door Woloan zou rijden. Maar je betaalt hier dus voor de eindbestemming van de bus en niet voor jouw eindbestemming. Dus van Woloan naar Tomohon betalen we 3500 Rp. per persoon, of we nou naar Kamasi gaan of naar de Terminal. Maar voor Tomohon naar Woloan (als we dus de bus naar Taratara hebben) betalen we 5000 Rp. per persoon. Het blijft maar een paar cent, dus oké :)
In Woloan kreeg ik een stroopwafel van Nikki (jammie!), maar de koelkast staat nogal hard. Hij was dus nog half bevroren! Toen mijn tanden bijna af waren gebroken, heb ik toch maar besloten om hem nog een kwartiertje te laten liggen. Dat was wel moeilijk! We hebben een paar uur zitten vertalen nadat we alle foto’s op onze computers hadden gezet. Daarna hebben we lekker tosti’s gegeten, mmm! En na het eten was ik echt gaar en had ik nergens meer zin in… Redelijk op tijd naar bed gegaan, want morgen ga ik naar Manado met broeder Han en pak Rolly voor mijn visumverlenging. Ben benieuwd hoe dat weer gaat verlopen!