'Weekendje Manado'

Oeh, heerlijk tot half 9 uitgeslapen! En vannacht weer in bed gelegen, want Evy heeft me afgelost. Mijn weekje op het matras is alweer voorbij :) Het lag weer heerlijk, maar was wel warm! Ik heb natuurlijk die tweepersoonsdeken, maar die heb ik dubbel gelegd, omdat Evy en Nikki hun eigen lakens mee hebben genomen, dus mijn deken moet op 1 helft. Achja, no worries.
We hadden afgesproken om vandaag om 13:00 op Kamasi te staan, want morgen (31-03) is een zogenaamde ‘tanggal merah’ (een rode datum) en dus een feest-/vrije dag en zouden we gaan shoppen. Dat had ik al een paar weken geleden met wat derdejaars afgesproken. Nu was het plan dus om naar het strand te gaan, te gaan stappen, in Manado te slapen bij de zus van kak Stella (een derdejaars) en om morgen dan te gaan shoppen. Ik had er echt superveel zin in, vooral in het stappen. Gewoon gezellig, met een groepje lekker wat drinken en ik wilde wel eens zien hoe de Indo’s hier uitgaan en dansen, haha.
We hebben gedoucht en lekker brood met chocoladepasta op als ontbijt, mmm. Ik heb nog met Dennis geappt, die was nog lekker tot laat op. Dat was wel gezellig! Het is vanaf vandaag nog maar 6 uur tijdsverschil, dat wordt denk ik echt wel wennen voor mij! We zijn na het ontbijt onze spullen voor Manado gaan inpakken, ieder een rugzak vol! Ik heb Meyti nog gevraagd of ik haar naam en nummer mocht opschrijven voor pak Leo, want hij wil graag weten met wie we weg zijn als we ver en/of lang weg gaan. Best verantwoordelijk dus, haha. Maar van Meyti geen reactie. Pas om 12:10 belde ze me om te vragen hoe laat we er zouden zijn. Ehh ja, 13:00 uur, volgens onze afspraak denk ik! Toen haar gegevens gewoon opgeschreven, haha. Voor half 1 gingen we al wachten op een micro, want het is zondag, dus er rijden er minder rond. Onze buurkinderen waren ook buiten met een groepje en riepen allemaal “Bule, bule”, zoals gewoonlijk. Maar ze hebben ook iets nieuws geleerd blijkbaar, want ze hadden een toevoeging: “Fuck you!” Waar halen ze het vandaan? En ze waren ook echt brutaal, vraag me af waar die ouders dan zijn. Ik had bijna een van die kinderen een klap voor zijn kop gegeven, was het op een gegeven moment echt wel beu… Natuurlijk hadden we vandaag ook geen geluk met de busjes, toen we al 20 minuten stonden te wachten waren er al 2 volle busjes voorbij gereden. Toen kwam een broeder aanlopen die ook in Sayap Kasih werkt. Hij moest ook met de bus. Toen hij bij ons kwam staan, durfden die kinderen ineens wel vlakbij ons te komen staan, lefgozers en –chickies.. Uiteindelijk stopte er een bus, maar natuurlijk moest daar weer een chagrijnig oud vrouwtje in zitten die de hele tijd zei: “Cepat, cepat, cepat!” Ze vond dus dat we niet snel genoeg in de bus stapten. Wat hebben die Indo’s vandaag toch?
We stapten uit bij Kamasi, waar Meydi al op ons stond te wachten. Meyti en Chrisly waren er ook. Van de grote groep die aanvankelijk mee wilde shoppen, was dus bijna niemand over! En het mooiste was: ze hadden geen van allen een tas bij zich.. Toen ik Meyti vroeg waar haar slaapspullen waren, zei ze: “Ja, we zien straks wel.” Oh, nee he.. In ieder geval maakte ik me nog geen zorgen. Meydi ging met ons met de taksi gelap (zwarte taxi) en de tortelduifjes zouden op de motor naar Manado gaan. De taxi heeft ons afgezet bij het winkelcentrum, want we gingen dan toch maar shoppen. Van Tomohon naar Manado betaal je normaal 10.000 per persoon voor de taksi gelap, maar naar winkelcentrum was het dan 60.000 voor ons vieren. Ongeveer een euro per persoon, ongelooflijk he! Nog geen Meyti en Chrisly te bekennen en ze waren ook niet te bereiken, dus we zijn maar lekker gaan lunchen bij een of ander fastfoodtentje. Een heerlijke burger op, ook al zoiets dat ik eigenlijk in Nederland vrijwel nooit eet, maar waar ik hier intens van kan genieten. Mmm!
Na het eten zijn we vast wat winkels gaan bekijken en toen stonden Meyti en Chrisly ineens naast ons. Blijkbaar was Meyti ziek, ze zag er heel zielig uit en had een dikke jas aan. Gelukkig is het in Manado niet warm ofzo… We gingen naar de volgende winkel en toen we naar buiten kwamen waren Meyti en Chrisly ineens weer weg. Volgens Meydi waren ze naar de wc, maar we hebben ze de rest van de dag niet meer terug gezien en ze hebben ook niks meer laten weten. Dan niet!
We hebben met Meydi verder geshopt, foto’s van onze aankopen zullen ergens in april wel verschijnen op Facebook en misschien ook nog wel hier op de blog :) We hebben het hele winkelcentrum gehad en nog wat praktische boodschappen gedaan, zoals wasmiddel (we mogen dat van hier gebruiken, maar dat was al sinds gisteren op) en een geurzakje om onze muffe kledingkast op te frissen. Aangezien onze oorspronkelijke plannen niet door zouden gaan vandaag, vroegen we Meydi maar wat we dan nog gingen doen. Hij stelde voor om even naar het strand te gaan. Het regende wel een klein beetje, maar dat was niet zo erg. Jammer dat Manado geen zandstrand heeft, voor zover ik weet. Het zijn alleen maar rotsen! Toch was het leuk, we hebben foto’s gemaakt en ik heb Evy en Nikki putri malu kunnen laten zien. Zij hadden weer dezelfde reactie als ik had en René ook, toen ik het hem liet zien: ze moesten alle putri malu even aanraken zodat ze dicht zouden gaan, haha. Hierna zijn we maar naar de micro-halte gelopen, dan gaan we toch maar naar huis. Ik baalde wel echt heel erg, had me er echt op verheugd! Evy en Nikki ook, dus we besloten om dan thuis in Woloan maar een feestje met zijn drieën te houden. Vandaar dat we op de terugweg een doos Bintang hebben gehaald, haha. Daar zitten 12 flessen van 675 cl (geloof ik) in en een doos kost maar 300.000 Rp, nog geen 20 euro! We hebben nog best lang op een taxi gewacht, maar rond 18:00 kwam er een aanrijden. Vanuit Tomohon konden we gelukkig nog met de micro naar Woloan. Meydi zei nog: “Als ze vragen van wie dat bier is, moeten jullie maar zeggen dat er een feest is ofzo!” Oké, ik snapte niet helemaal waarom, maar zal wel te maken hebben met het feit dat wij vrouwen zijn en dat het veel bier is, haha. Toen we thuis kwamen, stond pak Leo beneden en zei: “Oh Whitney, jullie zouden morgen toch pas thuiskomen?” en moest hij lachen. Nou ja, de eerste keer dat we hem echt zagen lachen en meteen is het leedvermaak! Achja, zou ik ook doen :)
Boven alles uitgepakt en geskyped met mama, was gezellig! Om 21:00 hebben we nog een bamisoepje op, want we hadden nog geen avondeten op. Ibu was bezig een pan te vullen met allemaal teentjes knoflook, dat is schijnbaar voor een of ander genezend drankje. Dat zei Erick tenminste. Toen kwam hij ineens nog met een part’je’ van een citroen of limoen aanzetten, konden we proeven. Dat ding was echt enorm!! Eerst maar in de koelkast ermee, we hadden net gegeten.
Boven hebben we onze dagboeken bijgewerkt, geappt en gefacebooked. En bier gedronken! Haha, we moesten echt even bijkomen van alle teleurstellingen, maar ook de leuke dingen van vandaag. We hebben lekker even kunnen ontspannen. Evy en Nikki gingen al redelijk vroeg slapen, maar ik was nog heel fit! Ik heb echt nog lang met Dennis en mama geappt. Om 00:30 ben ik toch maar een poging gaan doen om te slapen.