Gym en Selamat Datang, Evy & Nikki!

Op tijd opgestaan, vandaag stond er veel op de planning. Gym op Sayap Kasih geven en Evy en Nikki ophalen met broeder Han. Lekker gedocuht en om 08:00 met Erick richting Sayap Kasih gegaan met de auto, omdat hij om 09:00 terug moest zijn. Toen we aankwamen, waren de begeleiders de kinderen net naar buiten aan het brengen. Ik vroeg me al af of ze het wel wisten van de gym, er waren ook helemaal niet zo veel begeleiders. Achja, we zien wel weer. Ik ging even printen op het kantoor van de zuster. Ze stelde voor om buiten te gaan gymen, voor de voordeur. Als ze denkt dat er genoeg ruimte is, prima. Dus de matrassen uit de fysio-zaal werden buiten neergelegd en de kinderen werden uit hun rolstoelen gehaald. Er waren bijna genoeg begeleiders voor alle kinderen. Ook grappig, de begeleiders hadden een foutje gemaakt: ze dachten dat zij degenen waren die gingen sporten en kwamen in hun mooiste sportkleding naar Sayap Kasih, haha. Sukkels, het gaat toch om de kinderen?! Achja, in ieder geval hebben ze genoeg beweging gehad. Zij moesten de kinderen namelijk wel met alle oefeningen helpen. Het was echt ontzettend chaotisch, maar ze hadden er wel lol in en het was gezellig. Alfreds heeft me geassisteerd, haha. Gelukkig maar, want aangezien ik de Indonesische versie van mijn oefeningen had, wist ik bij sommige oefeningen niet meer wat het was. Hahaha. Alfreds gaf me op een gegeven moment de tip om mee te tellen. Oh ja.. Handig! Dat is daar zelf niet aan had gedacht… Verder hielp hij me nog om de oefeningen meer te verduidelijken als dat nodig was, ik heb echt veel aan hem gehad vandaag. Ik ben me er wel weer eens van bewust geworden dat dit project eigenlijk echt te hoog gegrepen is voor de kinderen. Maar we blijven proberen! Na de gym heb ik even snel met Alfreds geëvalueerd onder het genot van een kop thee en een paar koekjes. De basis was goed, maar er moeten wel wat aanpassingen gemaakt worden. Dat had ik zelf ook al bedacht ja, gelukkig kwamen onze meningen wel overeen. Maandag ga ik evalueren met de zuster, want om 11:00 moest ik weer bij het kantoor van Yamaru zijn. Vanmiddag om 15:25 komen Evy & Nikki namelijk aan en broeder Han wil niet alleen voor het ophalen naar Manado. Logisch, want het is een uur rijden.
Om 10:20 ben ik heel snel naar huis gelopen met een muziekje op als boost. Ik moest me namelijk ook nog omkleden en het is ongeveer een kwartier lopen naar huis vanuit Sayap Kasih. En vanuit huis naar het kantoor is een minuutje of 5. Volgens mijn berekeningen had ik dus 5 minuten tijd voor mezelf, haha. Om 10:55 werd ik geroepen, was me nog aan het omkleden. Broeder Han was er al, blijkbaar had hij me langs zien lopen en me geroepen, maar dat had ik dus niet gehoord omdat ik muziek op had. Oepsie!
Anyway, op naar Manado! We gingen over de nieuwe weg, broeder Han had die nog niet gereden. Ik heb jullie er geloof ik al over verteld, met 2 nieuwe bruggen waar de aardverschuivingen waren geweest. Vanaf de weg kun je Manado al van ver zien liggen, dat is wel echt supermooi!
In Manado zijn we eerst naar het bisdom geweest, vragen hoe het ervoor stond met de verlenging van mijn visum. Om corruptie te voorkomen doen we dat via het bisdom, tip van broeder Han. De sponsor moet wel een handtekening komen zetten, dus ik zal zeer binnenkort met pak Rolly nog naar Manado moeten komen! Wordt misschien nog wel lastig... We zien wel weer!
In het bisdom heb ik een vriendin van broeder Han ontmoet, Dian heet ze geloof ik, of Bian. Een gekke naam in ieder geval, hihi. Ze is 87 en praat net als alle oude Indo’tjes in Nederland. Ja, Nederlands dus! Ze is echt heel gevat en hartstikke fit. Ze vertelden dat ze haar willen koppelen aan een man (ze is al 25 jaar weduwe) en zei: “Ik heb wel een lekker leventje zo en nu willen ze me koppelen aan een of andere oude knar. Maar hij heeft wel centen!” Haha, geweldig toch?
Ze heeft ons getrakteerd op een lunch in een chique restaurant, Xanadu heet het geloof ik. Ik had lekker mie goreng en een colaatje op, mmm! Was best lekker, maar het duurde wel lang tot het er was. Na de lunch hebben we haar naar het bisdom gebracht en gingen we richting het vliegveld. We zijn nog langs de haven gereden vanwaar de boot naar Bunaken altijd vertrekt. En we zijn weer gaan spotten! We hebben één vliegtuig zien opstijgen en eentje zien landen. Oh, die landende was het vliegtuig van Evy en Nikki! 20 minuutjes te vroeg, omgekeerde jam karet! Het zou waarschijnlijk niet zo lang duren tot ze naar buiten kwamen, want ze hadden al een tussenstop in jakarta gehad en hun visum dus al geregeld. Snel naar de aankomsthal dus. Ze kwamen inderdaad al best snel naar buiten, nadat ik ze binnen al een keer heen en weer had zien lopen. Was leuk om wat bekende gezichten te zien, ook al ken ik Evy en Nikki nog helemaal niet zo goed. Ze waren wel een beetje moe, hadden niet echt kunnen slapen onderweg. Hmm, bekend probleem!
We hebben in de auto een klein beetje gekletst, maar ze hebben vooral naar buiten gekeken, naar al het groens dat Noord-Sulawesi te bieden heeft. Toen we thuiskwamen, in Woloan, bleek dat er nog geen extra bed of matras was geregeld. Zeiden ze tegen broeder Han dat ze niet wisten dat Evy en Nikki vandaag al zouden komen! Hoe is het nou… Heb het gelukkig maar een stuk of 20 keer gezegd… Is weer iets Indonesisch, haha. Of het erg was om voor 1 nachtje het bed met zijn drieën te delen? Nee hoor, tuurlijk niet. Wordt vast lekker warm! Ik heb mijn kleding alvast op 1 plank gelegd, wat had ik een luxe met een grote kast voor mij alleen! Gelukkig heb ik geen problemen met delen, haha. Toen hebben we wat gegeten, ik had maar wat brood ingeslagen, aangezien ze waarschijnlijk nog niet gewend zullen zijn aan rijst. Ik geloof dat ze dat wel waardeerden :) Zij hebben lekker brood met hagelslag op en ik een eitje met rijst. Om 20:30 gingen ze al naar bed, maar voor mij was het natuurlijk nog lang geen bedtijd. Ik heb beneden in de keuken wat blogs getypt en ben om 22:30 ook maar eens naar boven gegaan. Ze lagen als roosjes te slapen, maar hadden geen plaatsje voor mij vrij gehouden in bed, haha. No worries, ik snap hoe moe ze moeten zijn. Zo lang is het nog niet geleden, dat ik dat gevoel nu al weer ben vergeten. Zielig om ze wakker te maken, dus ik slaap lekker een avondje op de bank op de overloop, Het regende keihard, dus met het achtergrondgeluid van onze binnenfontein/-vijver ben ik na wat geappt te hebben, in slaap gevallen.