Laatste dag in Temboan!

Om half 7 vanochtend stonden de jongens al bij ons binnen. Vandaag gaan we terug naar ‘huis’! Woohoo! Denken jullie maar niet dat ik de enige ben die er hier geen zin meer in heeft, de anderen hebben net zoveel zin om terug te gaan als ik. Er was volgens mij nog geen auto geregeld. Dat werkt hier blijkbaar anders. De studenten moesten zelf vervoer regelen en Ati was al sinds gisteren bezig. Haar huisbaas is tevens chauffeur van een ‘blue bus’, haha. Hoe dan ook, auto of geen auto, ik ga hier vandaag weg, al moet ik lopend!
We hebben vandaag niet echt ontbeten, maar onze papieren in orde gemaakt. Daarna nog wat tv gekeken en sommige studenten (hoe kan het ook anders) geslapen. Er was echt een supervreemde film op tv, over een wereld zoals de onze en een andere wereld er op zijn kop boven. Onder was het arme deel en boven het rijke. Upside Down heet hij, maar dat terzijde…
Ik heb ibu in de ochtend ‘mijn’ geld terug gevraagd, haha. Nooit gedacht dat ik ooit nog eens zo brutaal zou kunnen zijn! Maar ik hield me maar voor dat het feit dat zij 500.000 Rp had geleend van haar gasten, nog brutaler was. Om 12 uur zou ze in een stad in de buurt pinnen en zou ik het terugkrijgen. Ben benieuwd…
Om 10:30 gingen we ontbijten in een huis aan de overkant van de straat. Wat was het warm daarbinnen! Het huis lag onder het niveau van de straat en was dus zo’n beetje ingesloten, ik denk dat het daaraan lag. Het voelde alsof ik ging smelten. Maar we hebben er wel lekker gegeten :) Ik heb wat rijst, mie en kroepoek op, want ik had geen zin in vis, voor de verandering. Daarna hebben we weer even gerelaxed, er was vandaag geen water, dus niet douchen helaas.
Om 12:00 was er een Ibadah in de kerk en de bruiloft. We zijn niet naar de Ibadah gegaan, daar hadden we wel even genoeg van. Maar er werd wel van ons verwacht dat we op de receptie van de bruiloft zouden komen. Die zou beginnen om 14:00 en vond plaats onder het afdak dat midden in het dorp was gefabriceerd de afgelopen week. Het bruidspaar arriveerde ongeveer om 14:30 en deze bruid en bruidegom zagen er wel gelukkig uit! Gelukkig maar, haha. Ze zijn wel erg jong, dat had ik geloof ik al verteld, maargoed. Nog een keer: zij is 18 en hij 19, maar zij is zwanger. Ze zag er heel erg mooi uit. Het halve dorp was geloof ik aanwezig in de tent, er waren echt heel veel mensen.
Ondertussen had Ati de auto weten te regelen, om 16:00 zou die er zijn. Om 16:15 is Andrew gaan kijken bij het huis van Kun Tua en wat denken jullie? Juist ja, nog geen auto… Het was gelukkig wel gezellig op de receptie, maar het was toch stiekem weer een Ibadah. Bij elke gelegenheid moet er gebeden worden, maar dat hoort er nou eenmaal bij. De receptie was afgelopen rond 16:45 en toen gingen we natuurlijk eten! Oef, kan geen eten meer zien! Maar ik heb toch wat fruit op en een stukje cake. In Nederland vinden wij het onbeleefd om als gast meteen na het eten te vertrekken, maar hier is dat heel normaal. Mensen eten en als hun buikje vol is, vertrekken ze meteen. In dit geval had ik daar geen problemen mee, haha.
We hebben het bruidspaar en hun ouders de hand geschud en zijn richting het roze Kun Tua-huis gegaan. En tadaaaaaa, onze blue bus stond er! Ik sprong van blijdschap bijna in de chauffeur zijn armen, haha. Ibu, bapak Harny en bapak Arina waren met ons mee gelopen of afscheid te nemen. Er moesten ook nog heel wat handtekeningen gezet worden! Ondertussen heb ik met een paar meiden de bagage, die we ’s middags al hadden ingepakt, in de auto gezet. Nou ja, de meiden de lichte tassen en ik de zware, want ik ben dus de enige geëmancipeerde vrouw hier :)
Natuurlijk mochten we niet vergeten om foto’s te maken van het afscheid. Groepsfoto’s en foto’s voor de documentatie van RBM. Er werd ons op het hart gedrukt om Temboan vooral niet te vergeten. Nou, wees daar maar niet bang voor hoor! Ondanks het gezeur met ibu en dat akkefietje op het strand, was het toch wel leuk. We hebben veel mensen leren kennen en ook een paar mensen kunnen helpen. Ook was iedereen heel vriendelijk en gastvrij, dus ik zal me niet alleen ibu herinneren als ik terugdenk aan Temboan.
We moesten nog naar bapak Harny voor de bagage van de jongens en ook om afscheid te nemen van zijn vrouw, oma en zijn zoontje Liantly (die onderhand ons petekind is geworden hier). Ook weer foto’s en toen hup! De auto in en gaan met die banaan!
Wat een heerlijk gevoel van vrijheid en opluchting! En toch was er ook wel een heel klein beetje verdriet om te weten dat je sommige mensen nooit meer gaat zien. Maar het was toch een ‘feestje’ in de bus, in ieder geval was het een feestje binnenin mij, want het voelt toch wel alsof ik naar huis ga. Gek hè, ik heb pas 2,5 week in Woloan gelogeerd, maar toch ben ik blij om terug te gaan en voelt het zo. Kun je nagaan hoe ik me zal voelen als ik op 6 juni weer vertrek naar Nederland!
De reis duurde ongeveer 2 uur, maar ik heb van elke seconde genoten. Lekker muziekje op (ze houden hier van Westlife) en de ramen open. Zoals altijd als ik hier ’s avonds buiten ben, heb ik mijn ogen weer uit gekeken naar de sterren. Het waren echt even 2 gelukzalige uurtjes :)
Tussendoor even gestopt om wat snacks te halen van het geld dat over was, want we hadden Kun Tua en bapak Harny niet hoeven betalen voor ons verblijf in hun huis. Wel lief! Oh, ibu heeft het geld aan het eind van de ochtend trouwens terug gegeven, haha. Gelukkig voor Tiffany.
Toen we aankwamen in Tomohon, bij de kos van Meyti & co, was de rest al lang en breed thuis. Was fijn om ze weer te zien. Natuurlijk moest mijn huidskleur vergeleken worden met de anderen, schijnbaar ben ik nu coklat (bruin dus)! Mijn armen zijn bruiner dan die van Egha nu, dus zij blij en ik blij :) Na een klein beetje gekletst te hebben, heeft Gren me naar huis gebracht. Hopsakee, weer met mijn koffer en tassen achterop de motor. Nu ben ik die ritjes wel gewend, maar ik geniet er nog steeds van. Veel sterren en niet zo warm als in Temboan, heerlijk!
In Woloan was er (hihi, komtie) net Ibadah geweest en zat het huis dus zo’n beetje vol met etende mensen. Ik ben snel naar boven gevlucht met mijn tassen, heb mijn berichten en e-mails gecheckt, uitgepakt en gedoucht. Skypen lukte helaas niet, hopelijk morgen meer geluk. Ik heb iedereen alvast een fijne carnaval gewenst en ben om 00:15 gaan slapen. Eind goed, al goed!