Dag 11 in Temboan, nog even!

Poeh, wat heb ik slecht geslapen! Het was bloedheet, er vlogen veel muggen en vliegen rond door de kamer en er heeft de hele nacht een enorme sprinkhaan naast mijn hoofd gezeten! Ik weet wel dat die niks doen, maar was bang dat hij op mijn gezicht zou springen. Voordat jullie denken dat dit weer zo’n zeikverhaal wordt, zal ik jullie vast gerust stellen, haha. Ik zal mijn best doen om optimistisch te blijven!
Om 05:50 besloot Kun Tua om een mededeling te doen via de intercom, maar ondertussen was ik zo moe dat ik er wel aardig doorheen heb geslapen. De meisjes heb ik geloof ik vaag horen opstaan rond 07:00 en ik ben om 08:00 weer wakker geworden. Het klonk alsof er veel volk in de huiskamer zat, dus ik ben er maar uit gegaan. Bapak Harny en bapak Arina waren er. Ineens kregen we thee van ibu (zelf gezet!) en had ze cakejes voor ons gekocht! Nounou, alles om de schijn op te houden, haha. Maar, de Nederlander die ik ben en blijf, heb ik er meteen gebruik van gemaakt en gewoon 2 cakejes gepakt :) Lekkere martabak, mmm! Dat is een soort dikke pannekoek (of is het pannenkoek?) met chocoladepasta ertussen.
Vandaag de laatste ‘werkdag’ en er staan 2 interventies gepland, dan zijn we klaar! Woohoo!
We zijn wel pas laat begonnen, want blijkbaar is Gren de nieuwe privéchauffeur van ibu. Hij heeft haar namelijk vandaag al voor de tweede keer naar een ander dorp gebracht op de motor. Op haar verzoek natuurlijk, haha. Wij hebben wat gerelaxed. Ik heb alvast wat blogs getypt van de eerste dagen en wat films op Meriels usb gezet. Daarna regende het best hard en zodra dat minder werd en het dus ook wat koeler was, gingen we lunchen. Deze keer was het in Jaga 2, bijna helemaal achterin het dorp. Het was een lekkere lunch en als toetje was er durian. Ik heb maar 2 stukjes op, maar de studenten hebben een paar durians weg zitten werken alsof ze nog nooit eten gezien hadden! Echt voor schandaal… Toen werd Andrew gebeld door broeder Valerianus, die zat bij bapak Harny thuis. Weer een surprise-visit! Hij heeft het verslag van de studenten gecheckt. Ik kon er niet veel van volgen, maar volgens mij moet er nog best wat aangepast worden.
Daarna hebben we de rollator van Sandrina opgehaald. Zag er mooi uit! 100.000 Rp, nog geen tientje :) Andrew en Tiffany zijn het verslag gaan aanpassen en wij zijn de rollator gaan introduceren bij Sandrina. Hij was iets te licht, want als ze een stap zette dan kantelde de rollator. We moesten het ding dus wat zwaarder maken aan de voorkant zodat ze niet achterover kon vallen! Met Meyti ging ik voor kijken of we iets konden vinden. Toevallig lag er nogal wat puin in de voortuin en Meyti kwam op het idee om daar bakstenen van te pakken. Het is het proberen waard! Gren heeft de stenen vastgemaakt en het was wat zwaar voor Sandrina, maar het ging wel. Ze is sterk en als ze meer loopt, wordt ze nog sterker. Overwinning! Ati en Meriel hadden Sandrina nog gemobiliseerd, dus dit was de laatste interventie voor Sandrina. Nog wat foto’s gemaakt en toen zijn we doorgegaan naar oma LBP. We hebben haar weer behandeld. Zij moet eigenlijk naar het ziekenhuis, ik denk dat ze een vetbultje heeft in haar rug. Maar ze is bang en het ziekenhuis is duur. Ik hoop maar dat het niks ernstigs is!
De aller-, allerlaatste patiënt (toch maar drie interventies vandaag) was oma Dorien, ‘oma stroke’. We hadden daar veel publiek bij, want op straat zijn ze voor en naast het huis van oma Dorien een grote tent aan het bouwen voor de bruiloft van morgen. Weer veel foto’s natuurlijk, want iedereen weet dat we morgen vertrekken.
Om 19:00 was er weer Ibadah, de laatste! Dus weer snel even gedoucht en nette kleren aan. Ik ben met Andrew, Ati en Tiffany naar de Ibadah van Marinatha geweest. Marinatha is geloof ik ook weer zo’n tak van het geloof, net zoals Pantekosta en Advent. Deze Ibadah was echt heel extreem, in meer dan één opzicht. Er vlogen extreem veel vliegen, muggen en wespen rond die extreem irritant waren, maar vooral het bidden was extreem. Er werd ook EXTREEM hard gezongen, haha. Het was helaas niet zo mooi. En tijdens het bidden, dat hier meestal hardop gebeurt, riepen alle mensen de hele tijd: “Terima kasih, Yesus! Halleluja! Amin!” Het duurde 2 uur en ik begon zelf nog net niet te bidden of het niet eens voorbij kon zijn, haha. Nee, dat is maar gekheid, het was apart om mee te maken. Het hadden alleen niet zo veel Ibadahs hoeven zijn voor mij.
Na de dienst hebben we in datzelfde huis gegeten, de mensen zijn heel vriendelijk. Daarna hebben we de mensen bedankt voor hun gastvrijheid en zijn we terug naar onze slaapplaatsen gegaan. Morgen moet ik ibu om het geld gaan vragen, want we gaan dan in de middag weg en het is nog niet terug. Ook heeft Andrew vandaag tegen haar gezegd dat het mijn geld is en dat ik nu niks meer heb, hij denkt dat de kans dan groter is dat ze het terug geeft. I doubt it!