Mahasiswa!

Vandaag was een dag om even bij stil te staan. Het is 10 jaar geleden dat opa is overleden. Ik hoop dat vandaag niet te vervelend was voor jullie thuis…
Desondanks, ik moest er het beste van maken. Ook had ik best zin in vandaag, want ik zou de studenten eindelijk gaan ontmoeten. De dag begon ermee dat ik de wekker weer niet gehaald heb, maar dus nog wel extra tijd had om te skypen. Met Roo en mama deze keer. Was erg gezellig! Om 08:30 zou ik opgehaald worden door een student om naar de Akfis te gaan. Ik zat netjes klaar, maar er was nog niemand. Een paar minuutjes later ben ik toch maar buiten gaan kijken. Er stond ook niemand voor het huis. Ik ben nog een paar minuten voor het huis gaan wachten, maar zonder succes. Ik wilde natuurlijk wel op tijd zijn, dus ik probeerde aan Neel te vragen hoe ik naar de school moest lopen, maar dit schoot niet op. We begrepen elkaar niet. Ik kon ook niet vertrekken en het later vragen, want ik wist niet eens of ik linksaf of rechtsaf moest vanuit het huis. Haha. Toen kwam de chauffeur en die spreekt twee woorden Engels, dus vroeg ik het nog een keer aan hem. Hij bood aan om me te brengen! Wat lief en dit sloeg ik natuurlijk niet af. Eenmaal in de auto, een rammelende, roestende pick-up, vroeg ik maar welke bus ik zou moeten nemen naar de school. Op zich is het redelijk makkelijk, als je weet waar je moet zijn. Eerst moet ik naar het centrum van Tomohon, en daar stap ik over op Tomohon-Tondano. 5000 Rp geloof ik, dus ongeveer 30 cent. Daar kan ons openbaar vervoer nog wat van leren! De chauffeur zei ook dat het ongeveer 15 minuten lopen is, maar dat lijkt me heel sterk. We hebben er met de auto namelijk al 15 minuten over gedaan om er te komen. Zo snel loop ik niet hoor!
Goed, ik kwam dus aan op de academie om 09:15. Ik was een kwartier te laat, maar het college was nog niet begonnen. Toen ik mijn excuses aanbood kreeg ik ze meteen weer terug, want ze vonden dat het hun schuld was. Zij zouden regelen dat ik opgehaald werd, maar dat was niet gelukt. Ze konden me natuurlijk ook niet bereiken. Maakt niet uit, ze waren nog niet begonnen. Ook hier werd ik weer aangestaard, maar niet op zo’n ongemakkelijke manier. Pak Rolly begon vast met het college en tot kwart voor 10 kwamen er zelfs nog studenten binnen! Hoezo jam karet? Haha.
Toen iedereen er was, heeft pak Rolly me voorgesteld aan de klas en mocht ik mezelf voorstellen. In het Indonesisch natuurlijk. Stond ik daar waarschijnlijk met zo’n rode kop, haha. Daarna weer verder met het college, het ging over Brain Gym, hersengymnastiek dus. Echt heel interessant om over te horen, op school krijgen wij dit niet en het wordt bij ons waarschijnlijk een beetje zweverig gevonden. Pak Rolly vertelde hierover, gaf ons wat oefeningen en daarna moesten we met z’n allen de oefeningen uitvoeren. Het ging allemaal vooral over coördinatie. Na die oefening, begon die klas ineens zo’n dansje te doen en te zingen! Echt leuk, ik wou dat dat bij mij in de klas ook zo ging! Volgens pak Rolly houden de mensen hier in de Minahasa van eten, zingen en dansen. Dat was wel te merken, het lijkt alsof iedereen hier goed kan zingen. Het college was afgelopen en toen moesten de studenten zich aan mij gaan voorstellen. Zij waren nog zenuwachtiger dan ik, terwijl zij gewoon bahasa konden spreken! Dat zit hier wel in de cultuur, dat mensen heel verlegen zijn. Op een paar uitschieters na zijn alle studenten rond de 20, 21. Iets jonger dan ik dus. Prima hoor!
Na het voorstelrondje hadden we 10 minuten pauze. Meteen kwamen er een paar meisjes naar me toe en begonnen me vragen te stellen. Ondertussen werd de tafel vol gezet met eten en was er ook nog thee voor me gehaald. Hoezo verwend? Meteen vroegen ze of ze met me op de foto mochten, want iedereen wil bevriend zijn met een ‘bule’. Hiermee bedoelen ze ‘blanke’ en zo noemen ze Europeanen of Amerikanen. En ik maar denken dat ik op ze leek! Die 10 minuten pauze werden al gauw een half uur volgens mij.. Ze wilden ook graag weten wat ik van het landschap vond. Toen mijn eerste woord ‘groen’ was, had ik ze blij gemaakt hoor. Haha. Ze vinden het leuk dat ik hun land mooi vind en hun eten lekker. Het was heel gezellig.
Na de pauze gaf pak Rolly nog een college, over acupressuur. Dit krijgen wij ook niet op de opleiding, zal wel niet evidence-based zijn. Maar aan de andere kant is er voor heel veel fysiotherapeutische behandelmethodes geen of weinig bewijs, dus ja. Ik ben er ook achter waarom deze colleges worden gegeven hoewel er gezegd was dat de studenten vakantie hebben. Dit zijn de derde- en laatstejaars en zij moeten zich onder andere met deze colleges voorbereiden op een programma dat ze gaan doorlopen. De eerste- en tweedejaars hebben dus wel vakantie en maar liefst tot 10 maart! Het programma van de derdejaars gaat om stagelopen in een desa (dorp). De klas wordt in drieën gesplitst en verdeeld over 3 dorpen. Hier gaan ze bij een gezin inwonen voor 2 weken en gaan ze aan de slag in de dorpen. Dit duurt van 17 februari tot 1 maart. Ik wil ook heel graag mee, maar het idee om weer 2 weken ergens anders te logeren schrikt me een beetje af. Toch denk ik dat dit weer een mooie kans is. Aan het einde van het college, stelde pak Rolly voor om zaterdagochtend naar de zonsopgang te gaan kijken vanaf een berg hier dichtbij, Gunung Mohowi of zoiets. De zon komt hier om 05:00 op, dus dat wordt vroeg opstaan! Ook gaan we daarna nog naar de traditionele markt van Tomohon. Ik ben hier heel benieuwd naar, maar ga denk ik niks aanschaffen. Ze verkopen daar naast kip en varken ook hond, rat, slang, vleermuis, etc. Zo geïntegreerd ben ik nog niet hoor! Eerst maar eens durian proeven, haha. Na het college heb ik nog een overleg gehad met mw. Filly en besproken wat ik allemaal nodig heb voor mijn opdracht.
Tijdens de pauze had ik aan een paar meisjes verteld dat ik nog een telefoon moest kopen, want ze vroegen allemaal om mijn nummer. Hoewel ik dus een telefoontje bij me heb, dat ik heb mogen lenen, zat daar geen oplader bij. Die meisjes zeiden dat ze wel mee wilden, maar na school moesten ze ook nog iets voorbereiden. Toen is een andere student, Ockly, met me meegegaan. Hij spreekt niet zo heel goed Engels, dus dit is een mooie uitdaging! En ons vervoersmiddel was… een scooter. Dat is lang geleden! Eerst zijn we gaan lunchen in een restaurant in Tomohon. Daar moest ik met mijn handen eten, haha. Rijst eten met je handen is nog best lastig, vooral als je een beetje netjes wil eten. En ik heb lekker kip op! Kluiven dus, daar houd ik normaal echt niet van. Maar op de een of andere manier hoorde dat er gewoon bij. Het gerecht heet geloof ik ayam lalapan en het is een gefrituurd kippetje. Superlekker, vooral dat krokante korstje! Toen was het tijd om een telefoontje te kopen. Hij vroeg wat voor telefoon ik wilde. Haha, interesseert me niks, als er maar geen poespas bij zit en ik kan bellen en smsen. Oldskool! Het is een Nokia geworden, maar ik moet nog kijken of er Snake op zit. Dat zou wel grappig zijn, terug naar die goeie ouwe tijd, haha. Het telefoontje kostte 365.000 Rp, dat is iets meer dan 20 euro. Prima toch?
Toen ik een telefoontje rijker was, heeft Ockly me terug gebracht naar het huis en heeft nog even geholpen met de simkaart erin doen en uitgelegd hoe ik mijn beltegoed moet checken. Beltegoed (pulsa), weer zoiets ‘ouderwets’. Ik heb natuurlijk wel meteen mijn nummer gegeven en het zijne gekregen, is wel zo handig. In de middag kreeg ik meteen een smsje van een van de meisjes. Wat ik aan het doen was. Niks, hoezo? Hahaha, tidak apa-apa (maakt niet uit). Oké, wat geef je daar voor antwoord op…
Oh, vandaag heeft het voor het eerst geregend sinds ik hier ben. Dat is even een flinke bui en daarna is het weer droog en warm. Heerlijk, die geur als het net heeft geregend. Ik zat echt te genieten achterop de scooter. Anyway, ik was al terug in het huis en toen ging ik voor de verandering maar skypen. Ook hadden sommige leerlingen me al toegevoegd op facebook. Gezellig hoor :) Toen ik in de avond zat te skypen met Frieda, kwam het kindermeisje ineens mijn slaapkamer binnenlopen. Angra heet ze geloof ik. Ze vroeg of ze mijn telefoon mocht, maar ik weet niet waarvoor. Ze praatte zo snel. Ik dacht dat ze gewoon even wilde kijken, dus ik vond het wel oké. Achteraf bleek dat ze had gebeld of gesmst, want toen ik de telefoon terugkreeg, waren mijn smsjes weg en was er wat beltegoed op. Oké dan… Ze zei dat ze morgen beltegoed voor me zou kopen.
Ik heb geprobeerd te skypen met papa, maar dat ging weer lastig. Echt raar, het ene moment gaat het hartstikke goed en even daarna lukt het gewoon niet. Jammer, want ik vind het echt fijn om met iedereen te kunnen skypen en appen! Ik mis jullie best wel. Omdat de verbinding slecht was en we het later nog een keer zouden proberen, ben ik naar beneden gegaan. Daar zaten de dochter en haar man. Ik heb hun telefoonnummers gevraagd, mocht er iets zijn. Ik heb ze hun eigen naam laten intypen en zo kreeg ik weer een nieuwe openbaring. Ginny heet dus eigenlijk Jenni. En haar man heet Meico, haha. Kun je nagaan hoe goed hier gearticuleerd wordt of hoe doof ik ben. Of allebei, haha. Ik heb even tv gekeken met hun en wat gekletst. En weer iets nieuws geproefd! Ik vergeet alle namen, maar dit was een soort cake met chocolade en kaas erin. Was heel lekker! En Meico heeft drop geproefd, hij vond het lekker! Toen zij gingen slapen, ben ik naar boven gegaan en heb ik nog geappt met Dennis en papa en mama (Skype deed het nog niet). Daarna lekker gaan slapen.