Kennis maken
Door: Whitney
Blijf op de hoogte en volg Whitney
03 Februari 2014 | Indonesië, Woloan Dua
Nu ik toch bezig ben en wifi het redelijk goed doet, meteen maar het volgende verhaal! Ik kan jullie niet beloven dat ik per dag een blog schrijf, maar nu is alles nog zo nieuw. Ik heb nu dus nog veel te vertellen :)
Na een nacht met veel muziek (er was blijkbaar een begrafenis, dus er werd de hele nacht gezongen), werd ik wakker van mijn wekker om 07:45. Broeder Han zou me om 09:00 komen ophalen om naar de politie te gaan, dus het was tijd om eruit te komen. Eerst nog even welterusten gezegd tegen iedereen thuis. Toch wel gek, als ik hier wakker word, gaan jullie pas naar bed!
De dag begon al goed toen ik de gordijnen open deed en naar buiten keek. Het was zonnig en (ja, nog steeds) heerlijk groen. Ik voelde me nog wel een beetje eenzaam hoor, ook al Skype en app ik volop. Het is toch heel anders en ik ken hier nog niemand, dusja.. Daar komt nog bij dat ik echt geen contact krijg met mijn gastheer en-vrouw. Ik heb ze in totaal misschien 3 minuten gezien. Nou ja, tijd genoeg zullen we maar denken! Ik heb lekker gedoucht en ontbeten. Rijst als ontbijt, dat is weer iets anders voor mij. Het is even wennen, na 3 happen zat ik echt wel vol. Ze eten hier 3x per dag rijst, want "een maaltijd zonder rijst, is geen maaltijd" (Mikael, 2014), laat ik dan meteen mijn verwijzingen voor het verslag maar oefenen ;)
Goed, broeder Han kwam me ophalen om naar de politie te gaan. Eerst heeft hij me het kantoor van Yamaru nog laten zien. Yamaru is de stichting die mij heeft 'uitgenodigd' om hier stage te lopen en is opgericht door broeder Han. Met deze stichting heeft hij ook de opleiding fysiotherapie hier opgezet en is hij Sayap Kasih gestart. Sayap Kasih is het huis voor meervoudig gehandicapte kinderen waar ik ga helpen. Het kantoor is best netjes, ik heb ook al een paar andere broeders ontmoet. Iedereen is heel vriendelijk en glimlacht hier veel, haha. Geen gechagrijn hier hoor! Toen was het tijd om naar de polisi te gaan. Hier aangekomen werden we naar een kamer gebracht waar we zouden moeten zijn, maar deze was nog dicht. Het was ondertussen al 10:00 denk ik, haha. Dus broeder Han vroeg iets aan een agent en die nam ons weer mee naar buiten en naar een andere gang. Daar vroeg hij weer iets aan iemand anders en die bracht ons weer terug naar dezelfde plek. Typisch iets Indonesisch, aldus broeder Han. Er zat niks anders op dan geduldig te wachten tot iemand ons kwam halen. Dit duurde niet lang, vlak nadat we weer waren gaan zitten, mochten we de gesloten kamer (die nu dus niet meer gesloten was) in. Hier moest ik mijn paspoort en visum laten zien en werden er gegevens uit overgenomen op een formulier. Ik hoefde ze alleen maar te controleren en mijn handtekening te zetten :) Zo gezegd, zo gedaan.
Na dit bezoek, stond het volgende al weer op de planning: een bezoekje aan een kennis van broeder Han die jarig was. Ze woont in een eenzaam huisje op een berg. Ze werd al 85 en sprak heel goed Nederlands! Ze was met een Nederlandse man getrouwd en heeft altijd Nederlands gesproken. Broeder Han was zijn cadeau aan haar vergeten, dus heb ik één van de rookworsten (die eigenlijk voor hem waren) maar gedoneerd. Ik had die toevallig in mijn tas zitten om aan hem te geven. Achja, het is een broeder, dus als het goed is kan hij goed delen :) Hij vond het ook niet erg hoor. Wat grappig was, was dat die dame de rookworst meteen onder een krant legde. "Dat hoeven ze allemaal niet te zien," zei ze. Nadat we weer wat teh manis hadden gedronken en een mierzoet koekje hadden gegeten, zijn we weer gegaan. Broeder Han heeft me nog wat meer 'kantoren' laten zien, waar een paar broeders aan het werk waren. Hierna was het weer tijd voor een siësta! Ik werd rond 13:00 weer thuis afgezet en we spraken af dat ik om 15:00 naar zijn huis zou komen om bij Sayap Kasih te gaan kijken. Zijn huis is heel erg dichtbij mijn logeeradres, dus ik kon eindelijk jalan-jalan! Tot nu toe alleen nog maar in auto's gezeten..
Eenmaal terug in huis, deed de wifi het weer en heb ik voor het eerst sinds haar en mijn vertrek met my little Stegwee geskyped! Ze zat lekker op haar porch in de zon! Je zag er goed uit, Stegwee, en het was fijn om je te spreken! Jij weet precies hoe lonely ik me af en toe voel, zo ver van huis. Thanks voor het hart onder de riem :) Ik voelde me na dit gesprek een stuk beter. Ik had nog wat tijd om te rusten en toen was het alweer tijd om richting broeder Han te gaan. Ik was ruim op tijd vertrokken voor de zekerheid, broeder Han is tenslotte wel een Nederlander. Geen jam karet dus! Het was letterlijk 5 minuten lopen, dus kwam ik een kwartier te vroeg aan, haha. Geen probleem, ik heb het huis een beetje gezien, waar broeder Han met 8 andere broeders woont. Daarna gingen we naar Sayap Kasih. Het ziet er erg mooi uit, het is best groot en netjes. De kinderen zaten in de 'hal' tv te kijken. Broeder Han heeft me aan ze voorgesteld en me alles laten zien. De kinderen zijn echt totaal afhankelijk van hun verzorgers. Ze kunnen niets zelf, de meeste kunnen niet eens praten. Op een gegeven moment kwam er een hele groep mensen binnen. Deze waren met de bus gekomen en hadden donaties meegenomen, zoals rijst en luiers. Yamaru is afhankelijk van giften, dus donaties zoals deze zijn zeker welkom! Met een paar van deze mensen heb ik nog kennis gemaakt. We gingen weg, want het was tijd om boodschappen te doen in Tomohon. Wat een shock in de supermarkt! Alles ziet er zo anders uit, maar ook weer niet. En je zoekt naar bekende producten die je maar met moeite tegenkomt, haha. Bovendien wist ik niet eens wat ik allemaal moest halen, want ik had nog steeds geen uitleg gekregen over het koken. Ik heb dus maar gewoon wat brood en beleg gehaald en wat creme voor mijn gezicht. Dat was een tip van oma, die is denk ik bang dat ik vol rimpels terug kom! Broeder Han heeft me nog het culinaire centrum van Tomohon laten zien, waar ik geen enkel eetbaar product ben tegen gekomen. Waarom het zo heet, geen idee.. Daarna gingen we terug naar het huis van broeder Han. We hebben nog onder het genot van een watertje wat zitten kletsen op zijn veranda en toen was het tijd om te gaan.
Ik heb nog eventjes met Frieda geskyped. Ik heb haar maar meteen een kleine rondleiding gegeven door het huis, even de achtertuin met uitzicht op de Lokon laten zien. Was gezellig om even te kletsen en wat dingetjes te horen over het alledaagse leven thuis! Ook Linda en Kate heb ik nog even gesproken. Was gezellig, meiden!
In de avond wilde ik wat aan school doen, maar wifi deed het helemaal niet goed, dus dat lukte niet zo. Daarom heb ik mijn belevenissen maar even opgeschreven. Toch handig, dat notitieboekje, mam! Ik moet hier echt alles opschrijven, want anders vergeet ik de helft.
Ik heb eindelijk duidelijkheid over het koken! Ik kan in principe mee-eten, maar als ik iets anders wil eten of meer wil, dan kan ik zelf at any time koken. Fijn om te weten! Elke dag vis gaat hem niet worden voor mij, dan kom ik als een skeletje terug denk ik :) Ook heb ik gevraagd of er restaurants in de buurt zijn. Die zijn vooral te vinden in Tomohon, dus moet ik met de bus. Van Ginny heb ik een hele instructie gehad voor de bus, want dat werkt dus heel anders. Surprise :) Er zijn wel bushaltes, maar ik kan hier ook voor het huis gaan staan en een beetje zwaaien, dan stopt de chauffeur als het goed is. Dan moet ik de normale prijs (3500 Rp, nog geen 20 eurocent) betalen en niet de toeristenprijs! En dan, wanneer ik op de plaats van bestemming ben, moet ik roepen: "Muka!" En dan stopt hij hopelijk ergens in de buurt. Die eerste busreis gaat dus nog een avontuur worden, denk ik. Achja, maar weer verder met schrijven. Ondertussen kwam die kleine draak (Mikaela) weer naar mijn kamer om overal aan te zitten, want die heeft Subway Surfer ontdekt op mijn telefoon en wil dat de hele tijd spelen. Ook als ik zelf met mijn telefoon bezig ben dus. Ze luistert niet echt naar mijn protesten, maarja. niks aan de hand. Nog een poging gedaan tot whatsapp, maar dat mocht niet echt baten. Toen was ik toch wel moe en ben ik lekker gaan slapen. Morgen weer vroeg op om naar de academie te gaan!
Na een nacht met veel muziek (er was blijkbaar een begrafenis, dus er werd de hele nacht gezongen), werd ik wakker van mijn wekker om 07:45. Broeder Han zou me om 09:00 komen ophalen om naar de politie te gaan, dus het was tijd om eruit te komen. Eerst nog even welterusten gezegd tegen iedereen thuis. Toch wel gek, als ik hier wakker word, gaan jullie pas naar bed!
De dag begon al goed toen ik de gordijnen open deed en naar buiten keek. Het was zonnig en (ja, nog steeds) heerlijk groen. Ik voelde me nog wel een beetje eenzaam hoor, ook al Skype en app ik volop. Het is toch heel anders en ik ken hier nog niemand, dusja.. Daar komt nog bij dat ik echt geen contact krijg met mijn gastheer en-vrouw. Ik heb ze in totaal misschien 3 minuten gezien. Nou ja, tijd genoeg zullen we maar denken! Ik heb lekker gedoucht en ontbeten. Rijst als ontbijt, dat is weer iets anders voor mij. Het is even wennen, na 3 happen zat ik echt wel vol. Ze eten hier 3x per dag rijst, want "een maaltijd zonder rijst, is geen maaltijd" (Mikael, 2014), laat ik dan meteen mijn verwijzingen voor het verslag maar oefenen ;)
Goed, broeder Han kwam me ophalen om naar de politie te gaan. Eerst heeft hij me het kantoor van Yamaru nog laten zien. Yamaru is de stichting die mij heeft 'uitgenodigd' om hier stage te lopen en is opgericht door broeder Han. Met deze stichting heeft hij ook de opleiding fysiotherapie hier opgezet en is hij Sayap Kasih gestart. Sayap Kasih is het huis voor meervoudig gehandicapte kinderen waar ik ga helpen. Het kantoor is best netjes, ik heb ook al een paar andere broeders ontmoet. Iedereen is heel vriendelijk en glimlacht hier veel, haha. Geen gechagrijn hier hoor! Toen was het tijd om naar de polisi te gaan. Hier aangekomen werden we naar een kamer gebracht waar we zouden moeten zijn, maar deze was nog dicht. Het was ondertussen al 10:00 denk ik, haha. Dus broeder Han vroeg iets aan een agent en die nam ons weer mee naar buiten en naar een andere gang. Daar vroeg hij weer iets aan iemand anders en die bracht ons weer terug naar dezelfde plek. Typisch iets Indonesisch, aldus broeder Han. Er zat niks anders op dan geduldig te wachten tot iemand ons kwam halen. Dit duurde niet lang, vlak nadat we weer waren gaan zitten, mochten we de gesloten kamer (die nu dus niet meer gesloten was) in. Hier moest ik mijn paspoort en visum laten zien en werden er gegevens uit overgenomen op een formulier. Ik hoefde ze alleen maar te controleren en mijn handtekening te zetten :) Zo gezegd, zo gedaan.
Na dit bezoek, stond het volgende al weer op de planning: een bezoekje aan een kennis van broeder Han die jarig was. Ze woont in een eenzaam huisje op een berg. Ze werd al 85 en sprak heel goed Nederlands! Ze was met een Nederlandse man getrouwd en heeft altijd Nederlands gesproken. Broeder Han was zijn cadeau aan haar vergeten, dus heb ik één van de rookworsten (die eigenlijk voor hem waren) maar gedoneerd. Ik had die toevallig in mijn tas zitten om aan hem te geven. Achja, het is een broeder, dus als het goed is kan hij goed delen :) Hij vond het ook niet erg hoor. Wat grappig was, was dat die dame de rookworst meteen onder een krant legde. "Dat hoeven ze allemaal niet te zien," zei ze. Nadat we weer wat teh manis hadden gedronken en een mierzoet koekje hadden gegeten, zijn we weer gegaan. Broeder Han heeft me nog wat meer 'kantoren' laten zien, waar een paar broeders aan het werk waren. Hierna was het weer tijd voor een siësta! Ik werd rond 13:00 weer thuis afgezet en we spraken af dat ik om 15:00 naar zijn huis zou komen om bij Sayap Kasih te gaan kijken. Zijn huis is heel erg dichtbij mijn logeeradres, dus ik kon eindelijk jalan-jalan! Tot nu toe alleen nog maar in auto's gezeten..
Eenmaal terug in huis, deed de wifi het weer en heb ik voor het eerst sinds haar en mijn vertrek met my little Stegwee geskyped! Ze zat lekker op haar porch in de zon! Je zag er goed uit, Stegwee, en het was fijn om je te spreken! Jij weet precies hoe lonely ik me af en toe voel, zo ver van huis. Thanks voor het hart onder de riem :) Ik voelde me na dit gesprek een stuk beter. Ik had nog wat tijd om te rusten en toen was het alweer tijd om richting broeder Han te gaan. Ik was ruim op tijd vertrokken voor de zekerheid, broeder Han is tenslotte wel een Nederlander. Geen jam karet dus! Het was letterlijk 5 minuten lopen, dus kwam ik een kwartier te vroeg aan, haha. Geen probleem, ik heb het huis een beetje gezien, waar broeder Han met 8 andere broeders woont. Daarna gingen we naar Sayap Kasih. Het ziet er erg mooi uit, het is best groot en netjes. De kinderen zaten in de 'hal' tv te kijken. Broeder Han heeft me aan ze voorgesteld en me alles laten zien. De kinderen zijn echt totaal afhankelijk van hun verzorgers. Ze kunnen niets zelf, de meeste kunnen niet eens praten. Op een gegeven moment kwam er een hele groep mensen binnen. Deze waren met de bus gekomen en hadden donaties meegenomen, zoals rijst en luiers. Yamaru is afhankelijk van giften, dus donaties zoals deze zijn zeker welkom! Met een paar van deze mensen heb ik nog kennis gemaakt. We gingen weg, want het was tijd om boodschappen te doen in Tomohon. Wat een shock in de supermarkt! Alles ziet er zo anders uit, maar ook weer niet. En je zoekt naar bekende producten die je maar met moeite tegenkomt, haha. Bovendien wist ik niet eens wat ik allemaal moest halen, want ik had nog steeds geen uitleg gekregen over het koken. Ik heb dus maar gewoon wat brood en beleg gehaald en wat creme voor mijn gezicht. Dat was een tip van oma, die is denk ik bang dat ik vol rimpels terug kom! Broeder Han heeft me nog het culinaire centrum van Tomohon laten zien, waar ik geen enkel eetbaar product ben tegen gekomen. Waarom het zo heet, geen idee.. Daarna gingen we terug naar het huis van broeder Han. We hebben nog onder het genot van een watertje wat zitten kletsen op zijn veranda en toen was het tijd om te gaan.
Ik heb nog eventjes met Frieda geskyped. Ik heb haar maar meteen een kleine rondleiding gegeven door het huis, even de achtertuin met uitzicht op de Lokon laten zien. Was gezellig om even te kletsen en wat dingetjes te horen over het alledaagse leven thuis! Ook Linda en Kate heb ik nog even gesproken. Was gezellig, meiden!
In de avond wilde ik wat aan school doen, maar wifi deed het helemaal niet goed, dus dat lukte niet zo. Daarom heb ik mijn belevenissen maar even opgeschreven. Toch handig, dat notitieboekje, mam! Ik moet hier echt alles opschrijven, want anders vergeet ik de helft.
Ik heb eindelijk duidelijkheid over het koken! Ik kan in principe mee-eten, maar als ik iets anders wil eten of meer wil, dan kan ik zelf at any time koken. Fijn om te weten! Elke dag vis gaat hem niet worden voor mij, dan kom ik als een skeletje terug denk ik :) Ook heb ik gevraagd of er restaurants in de buurt zijn. Die zijn vooral te vinden in Tomohon, dus moet ik met de bus. Van Ginny heb ik een hele instructie gehad voor de bus, want dat werkt dus heel anders. Surprise :) Er zijn wel bushaltes, maar ik kan hier ook voor het huis gaan staan en een beetje zwaaien, dan stopt de chauffeur als het goed is. Dan moet ik de normale prijs (3500 Rp, nog geen 20 eurocent) betalen en niet de toeristenprijs! En dan, wanneer ik op de plaats van bestemming ben, moet ik roepen: "Muka!" En dan stopt hij hopelijk ergens in de buurt. Die eerste busreis gaat dus nog een avontuur worden, denk ik. Achja, maar weer verder met schrijven. Ondertussen kwam die kleine draak (Mikaela) weer naar mijn kamer om overal aan te zitten, want die heeft Subway Surfer ontdekt op mijn telefoon en wil dat de hele tijd spelen. Ook als ik zelf met mijn telefoon bezig ben dus. Ze luistert niet echt naar mijn protesten, maarja. niks aan de hand. Nog een poging gedaan tot whatsapp, maar dat mocht niet echt baten. Toen was ik toch wel moe en ben ik lekker gaan slapen. Morgen weer vroeg op om naar de academie te gaan!
-
04 Februari 2014 - 11:01
Frieda:
Lieve Whitney.
Fijn dat je allemaal wat duidelijkheid krijgt op sommige vragen en dat je lekker kunt mee eten bij je gast gezin.
Ik heb het er maar druk mee jou verslagen allemaal te lezen, maar wel gezellig hoor!
Kijk weer uit naar het volgende verslag.
Liefs xxx -
04 Februari 2014 - 12:30
Stegwee:
Ong, je kan me altijd Skypen, appen of wat dan ook hoor! (Als ik bereik heb op dat onbewoonde eiland straks... Hihi!) Ach, dan kan sms'en altijd! Anyway, leuk je verhalen te lezen en te zien dat je al zo veel avontuur heb beleeft, maar dat gaat allemaal vast nog meer worden! Heel veel plezier daar en ik spreek je morgen nog even op Skype?
Lots of love,
Kate -
04 Februari 2014 - 14:18
PHIL:
Hoi lieverd, ik kom niet bijgelezen!! Kan mijn abonnement van de bieb wel een paar maanden opzeggen.Ik had altijd het idee dat jij een moeilijke eter was, maar als ik nu lees over rijst, gebakken banaan en sambal valt het eigenlijk best mee. Altijd vis zou ook mijn smaak niet zijn. Fijn, dat je de kinderen waar je voor gaat zorgen al gezien hebt. Dan heb je echt weer iets om te knuffelen!
Veel liefs en succes verder. XXXX -
04 Februari 2014 - 16:41
Mama:
Hoi schat,
Heel gretig wordt alles wat je schrijft gelezen!! Ook al spreken we elkaar toch wel regelmatig, net die kleine details die in je verhalen terug komen vertel je niet tijdens een gesprek, dus toch elke keer weer iets nieuws! Durf je nog steeds te beweren, dat je niet kunt schrijven.......?????? We wachten vol ongeduld op meer verhalen!
Dikke Xxx van ons -
04 Februari 2014 - 20:10
Winny:
He Whitney. Leuk om je verhalen te lezen. Blij dat je goed bent aangekomen. Weet van Kate hoe het is als je voor het eerst indenvreemde bent. Even wennen. Maar komt vast goed. Geniet ervan en hou ons op de hoogte. Liefs Winny -
04 Februari 2014 - 20:30
Rosanne Loos:
Hoi Whitney,
Blij dat de reis allemaal goed is verlopen!! Vind het hartstikke leuk om te lezen hoe het daar allemaal aan toegaat!!! Krijg je gewoon een soort beeld bij hoe het daar aan toe gaat (goed geschreven). Geniet van alle leuke momenten!! Dikke kus xxx -
04 Februari 2014 - 23:09
Cees:
Tof om te lezen wat je daar allemaal uitspookt
Je zei dat je je zelf wel alleen voelt maar dat komt goed ze moeten eerst ff de kat uit de boom kijken
binnen no time heb je daar vrienden gemaakt
Dikke knuffel en lekker blijven schrijven meid -
05 Februari 2014 - 19:10
Henri:
Hoi Whitney, Ik lees je verhalen met veel plezier.
Geniet van de tijd daar.. het is voorbij voor je het weet.
Liefs Henri -
05 Februari 2014 - 20:52
Ina Van Vuurde:
Lieve Whitney,
Wat ontzettend leuk om over al jouw belevenissen tot nu toe te lezen. Je schrijft echt héél leuk! Veel plezier de komende tijd, Ik kijk uit naar je volgende verhaal.
Veel liefs,
Ina v Vuurde. -
06 Februari 2014 - 01:22
Monda Kailuhu:
Hoi Whitney,
Ondanks dat alles nieuw en vreemd is voor je beleef je alles met een positieve gevoel. Ook jouw heimwee
en eenzaamgevoel los je het heel goed op met te skypen en erover te praten. Ik hoop dat de mensen bij
wie je woont en met wie je samen moet werken goed voor jou zou zijn, zodat je snel senang zult zijn.
Ik lees met veel plezier jouw blog want je kunt heel goed schrijven.
Groetjes van Monda.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
