Bella

Ik werd 5 minuten voordat mijn wekker zou gaan wakker gebeld. Het was Alfreds. Hij belde om te zeggen dat ik vandaag geen gym hoefde te geven op Sayap Kasih, want er was een kindje overleden. Bella heet ze. Shit! Ik wist dat dit kon gebeuren in de tijd dat ik hier zou zijn, maar geen van de kindjes was ziek voor zover ik wist. Alfreds zijn Engels was trouwens bijna perfect, hij moet vaker zo vroeg op de morgen Engels spreken. Ik heb gezegd dat we alsnog naar Sayap Kasih zouden komen om te kijken of we konden helpen. Na het ontbijt richting Sayap Kasih en terwijl we aan het lopen waren nog een smsje ontvangen van broeder Han met dezelfde mededeling.
Toen we aankwamen, zat broeder Han voor op de bank. We hebben hem gecondoleerd en zijn binnen gaan kijken. In een min of meer afgesloten ruimte vooraan in Sayap Kasih lag Bella opgebaard. Er zaten al wat begeleiders te praten. We zijn erbij gaan zitten en ik heb gevraagd of Bella ziek was. Schijnbaar had ze gisterenmiddag zwart spul overgegeven. Vanmorgen om 06:30 is ze overleden zeiden de begeleiders, maar ik denk (en hoop) dat ze haar om 06:30 hebben gevonden bij het wakker maken en dat ze in haar slaap is overleden. Bella was volgens Nando 12 jaar oud. In mei zou ze jarig zijn geweest. Ze zag er heel mooi uit en lag er heel vredig bij. Ze was al wel heel bleek. Er was geen koeling of iets dergelijks. Toen ik haar zo zag vond ik het wel eventjes moeilijk, het is nog niet zo lang geleden dat opa is overleden en met alle drukte van de reis heb ik daar misschien nog niet genoeg bij stilgestaan. Het kwam in ieder geval een beetje terug, maar dat moest vroeg of laat denk ik toch wel gebeuren…
Iedereen wachtte op de familie en dan zou besloten worden waar Bella begraven wordt. Bij Sayap Kasih is een kleine begraafplaats, maar de familie schijnt in Manado te wonen. Nadat ik uitgebreid was geïnformeerd, ben ik naar broeder Han gelopen die voor de ingang op een bank zat. Ik vroeg hem hoe het ging en toen zag ik de gevreesde trillende onderlip. Oh nee… Er rolde even een traan over zijn wang en toen was het ook weer klaar voor nu. Op een gegeven moment ben ik naar binnen gegaan en heb ik met Nando gepraat over Bella. De sfeer in Sayap Kasih was heel somber en gelaten. Erg rustig ook, heel anders dan normaal. Ik kan het niet goed omschrijven, maar je kon de somberheid bijna aanraken. Volgens broeder Han moesten we de begeleiders maar even met rust laten, maar wel wat met de kinderen gaan doen. Oké dan… We zijn wat gaan spelen en knuffelen met de kindjes en hebben een oogje in het zeil gehouden. De begeleiders waren bij Bella en hielden een korte gebedsdienst, waarbij gezongen en gebeden werd. Ondertussen waren de voogden/peetouders van Bella ook gekomen. Na de korte dienst gingen ze rond de tafel met broeder Han, de zuster en broeder Martin om het over de begrafenis te hebben.
Er is besloten dat Bella morgenochtend bij Sayap Kasih begraven wordt. Schijnbaar had die beslissing nog wat voeten in de aarde, want de moeder woont in Jakarta en wilde Bella daarheen halen. Vader wilde dat ze bij Sayap Kasih komt te liggen. Morgenochtend is de dienst om 11:00, want de moeder moet nog uit Jakarta komen. Vanavond is gebedsdienst bij Sayap Kasih, dus we mochten later weer terugkomen.
Aangezien we niks konden doen, zijn we naar huis gegaan om ons op te frissen en alles te laten bezinken. We zouden buiten de deur gaan lunchen met zijn drieën, even weg uit het huis. Er is een nieuw restaurantje net voor Woloan I geopend en daar wilden we wel heen. Lekker de micro gepakt, want het is nog best een eindje lopen (een half uur ongeveer). Het restaurant zag er heel netjes uit! Ik heb lekker es kelapa muda op (het sap uit de jonge kokosnoot), was heerlijk fris! Evy en Nikki hadden ijsthee, dat was gewoon warme thee waar ijsklontjes in waren gegooid, haha. Uiteindelijk dus wel ijsthee, maar dat vind ik toch wel wat hebben op deze manier. We hebben alle drie Mujair Bakar op. Ja, het bleek een restaurant met seafood te zijn en met traditioneel eten uit de Minahasa. Het traditioneel eten is dus: hond, slang, muis, vleermuis :) Mujair was het enige dat ik kende en al eerder had gegeten. Dat was die vis die ik zo lekker vond en helemaal had opgegeten op de laatste avond van René. Ik kon alleen maar hopen dat het hier hetzelfde smaakte!
Dat deed het gelukkig ook, heb hem weer helemaal op kunnen eten. Ondertussen was het gaan regenen. Sinds Evy en Nikki hier zijn hebben we nog geen dag zonder regen gehad. En dat terwijl het thuis nu superlekker weer is! We hebben nog een tijdje zitten wachten tot de regen minder werd en ondertussen wat gekletst en Candy Crush gespeeld, haha. Was lang geleden voor mij. En moet er ook niet serieus weer aan gaan beginnen, want ik ben al verslaafd aan Hay Day en hoef er niet nog een spel bij. Op een gegeven moment zijn we terug gelopen. Dat was wel lekker, want het was ondertussen droog en een beetje bewolkt, dus niet zo heel warm. Het was toch nog 40 minuten lopen, dus we zijn de Mujair meteen weer kwijtgeraakt denk ik!
Rond 14:30 waren we thuis en toen hebben we nog tot een uurtje of 6 aan onze projectplannen gewerkt. Ik heb lekker nog even geskyped met Lodewijks, was supergezellig! Ben blij dat je je plekje hebt gevonden, Pin :) We hebben lekker tosti’s op als avondeten. Daarna omgekleed en naar Sayap Kasih gelopen om 19:30. De Ibadah voor Bella begon om 20:00. Het regende gelukkig niet, dat was geluk vandaag! Precies de buien ontweken. Het was natuurlijk wel heel donker op straat, want er is dus geen straatverlichting. We hebben onze zaklampjes op onze telefoons er maar bij gepakt, maar Evy en Nikki zijn toch allebei bijna onderuit gegaan door modder. Naast Sayap Kasih gaan ze de weg verbreden en verbeteren, dus hij is al wat egaler dan eerst. Dat was wel fijn, zo in het donker. Om 19:50 waren we bij Sayap Kasih en hoorden mensen zingen. Oh nee, ze waren al begonnen! Snel naar de ruimte waar Bella opgebaard lag. Broeder Han ging voor, hij was echt somber. Bella zag er wel heel mooi uit. Ze had een witte jurk aan, zo’n soort communiejurk. En witte handschoentjes. Er lag een soort doorzichtige witte sluier over haar heen. Na het voorlezen, bidden en zingen werd Bella in de kist getild. Daarna werd deze naar de hal getild, waar een soort tafel stond. Aan de zijkanten stonden stoelen klaar. Hier werd meer voorgelezen door broeder Han en gezongen. Wat ik uit het verhaal kon opmaken, was dat Bella pas sinds september 2013 in Sayap Kasih was en dus 12 jaar was. De dienst was mooi, maar werd voor mij nog wel even verstoord omdat een of ander groot beest (volgens mij een kakkerlak) besloot om gezellig bij mij op schoot te komen zitten! Ik verstijfde helemaal en durfde hem niet weg te slaan. Voelde mijn hart tekeer gaan en het zweet brak me uit. Alsof het nog niet warm genoeg was! Toen het beest ook nog over mijn been begon te lopen kreeg ik het helemaal Spaans benauwd. Toen heeft een van de begeleiders het beest weggeslagen. Pffff… Voelde me meteen 5 kilo lichter! Na de dienst was er kopi tubruk en natuurlijk hapjes. Cake, koekjes en een lekker zoet broodje. Broeder Oscar vertelde nog dat hij en broeder Martin de nachtdienst hadden gehad en dat ze om 1 of 2 uur ’s nachts iets hadden horen vallen in de zaal. Maar toen ze gingen kijken was er niemand. Ze waren bang en kan me dat wel voorstellen. Wie weet, misschien is dat wel de tijd geweest dat Bella overleden is…
Na afloop liepen we met broeder Han terug. Die viel nog bijna omdat mijn telefoonzaklampje niet sterk genoeg was. Oepsie! Evy heeft maar even bijgeschenen, haha. Dat het heel mistig was, hielp ook niet echt mee. Ons haar was er zelfs nat van toen we thuis kwamen! We hebben broeder Han netjes voor de deur afgezet en zijn doorgelopen naar huis. En meteen naar onze kamer. We hebben gekletst en het was echt heel gezellig! Fijn om even onze gedachten te kunnen verzetten. We hebben natuurlijk over onze vriendjes gepraat, haha. We waren eigenlijk van plan om een film te kijken, maar hadden iets te lang gepraat. Achja, we hebben nog 2 maanden om film te kijken met zijn drieën. Midden in de nacht pas gaan slapen, selamat tidur!