Ziekenhuis in Manado

Sayap Kasih-tijd! Het plan was om de oefeningen die ik al programma had bedacht te gaan bespreken met Alfreds en de directrice op Sayap Kasih. Eerst heb ik rond 07:15 bij pak Leo gekeken of hij wilde oefenen, maar hij zat nog te ontbijten. Dus eerst maar een douche genomen en toen weer de balans geoefend. Hij gebruikt het looprekje nu helemaal niet meer, maar de kwaliteit van zijn lopen laat nog wel wat te wensen over. Toen voor de verandering maar eens brood met hagelslag gegeten, haha.
Daarna naar Sayap Kasih. Voor vanmiddag had ik na de stage van de studenten met Meyti afgesproken, maar toen ik onderweg was naar Sayap Kasih smste ze me of ik mee wilde naar Manado. Daar moest ze heen voor een consult over haar scriptie. Heel verleidelijk natuurlijk! Maar ik moest echt eerst naar Sayap Kasih, dat gaat nou eenmaal voor… Ik wilde natuurlijk wel mee, dus vroeg of ze niet kon wachten tot een uur of 11. Nou, om 10 uur wilde ze toch echt gaan eigenlijk. We hebben dus maar afgesproken dat ik zou proberen om 10 uur klaar te zijn en anders zou ik smsen dat ze maar zonder mij moest gaan.
In Sayap Kasih heb ik mijn plannen met Alfreds besproken. Hij vindt het project ook lastig, dat gezicht betrok helemaal, haha. Maar hij wil wel met me meedenken, dus dat is wel lief! Ik heb ook met de zuster gesproken, die is er helemaal voor om het te proberen en te kijken wat er gebeurt. Als het niet lukt, pas ik mijn plannen aan en proberen we het gewoon opnieuw! Om 09:45 ging ik dus maar terug naar huis, met de taken om mijn oefeningen naar bahasa te vertalen en uiterlijk woensdag zou laten zien.
Ik zou zo snel mogelijk de micro naar Tomohon nemen, dus heb me snel omgekleed. We hebben de taksi gelap (zwarte taxi dus) genomen naar Manado. Best comfortabel en maar 10.000 Rp! Lekker met muziekje aan en een beetje gekletst. De weg naar Manado was gedeeltelijk vernieuwd, want daar waren 2 grote aardverschuivingen geweest. Ze hebben daar nu nieuwe (tijdelijke) bruggen gebouwd. Op één van die plaatsen waren dus 16 mensen omgekomen, ongeveer 2 weken voor ik hierheen ging. Best akelig om over na te denken…
Het is ongeveer een uurtje rijden, maar in Manado moet je dan ook nog de micro/blue bus nemen naar het ziekenhuis. Het vinden van zo’n bus kan als je een beetje pech hebt ook nog wel een kwartier duren, maar bij ons duurde het maar 5 minuten. Op naar het ziekenhuis! Onderweg zag ik een oranje blue bus rijden, haha. Die had allemaal stickers van de Nederlandse vlag en op de bumper een sticker met ‘Lekker Kontje’. Superleuk om te zien! Maar was helaas te laat met een foto nemen… Hopelijk zie ik dat busje nog eens! In het ziekenhuis waren Chrisly, Maria en kak Stella stage aan het lopen in de grote behandelzaal. Meyti moest dus haar scriptie bespreken, dus ik heb gewacht, wat gekletst en een beetje rondgekeken. Daarna had ik best honger en is Stella met me gaan lunchen. Lekker kip op, met rijst en mie en een soort maiskoek. Na de lunch was het al 13:15 en om 14:00 waren ze al klaar met stage. Kak Eyne, de andere oudere van de studente (die ook getrouwd is en kinderen heeft) loopt ook stage in het ziekenhuis en sleurde me op een gegeven moment mee zonder te zeggen waar we heen gingen. Ze nam me mee naar de kamer waar zij met Meriel en Ati patiënten behandelde en daar gingen de fysio’s me allemaal vragen stellen over fysiotherapie in Nederland. En ze wilden weer alles weten en liefst dat ik een hele behandeling na een femurfractuur bij hun voor zou doen. Achteraf bleek dat Eyne haar scriptie dus over die fractuur doet, dat verklaart een hoop…
Ineens was het al 14:15 en tijd om te gaan. Bij een ‘strandtentje’ heb ik samen met Stella, Meyti, Chrisly, Meydi, Egha, Meriel, Tiffany en Milke lekker koffie gedronken en pisang goreng gegeten. Het was een prachtig uitzicht en die geur van de zee was echt heerlijk :) Weer een geluksmomentje!
Kak Stella ging naar huis, want zij woont eigenlijk in Manado met haar man. Wij zijn naar een winkelcentrum gegaan met de micro. We reden langs een grote winkel die Happy Puppuy heette. Ik zat me net af te vragen waarom ze hier honden eten, maar wel een winkel hebben met accessoires voor honden, toen Meyti zei dat het een karaokebar was. Oké, klinkt toch logischer, haha. Nog niet veel bijzonders gezien in het winkelcentrum, volgende keer uitgebreid shoppen! We hebben wel veel rondgekeken en het was heel gezellig. Na het shoppen zou ik ze trakteren op een ijsje, maar dat werd een soort mokkamilkshake bij de KFC. Wel lekker en ik had eventjes wifi! Woohoo! Na het ijsje was het al 18:30 en dus etenstijd, haha. De tijd gaat echt zo snel hier. Aan de andere kant van het winkelcentrum had ik een Pizza Hut gezien en dat leek me wel een keer lekker. Maar die cultuurbarbaren hier hebben nog nooit pizza op of lusten het niet, haha. Pech voor ze, ik ga toch bij de Pizza Hut eten! Iedereen ging mee, behalve Meydi en Egha, die wilden bij de KFC eten. Had een pizza voor 5 personen besteld met pepperoni, gehakt en aardappel. We kregen een pizza die je in Nederland in je eentje opeet, maar dan dus voor ons vijven. Hmm.. Maar het was uitiendelijk genoeg! Misschien doordat ik geen deeg/brood meer gewend ben. Achja, we zaten in ieder geval vol en de Indo’s vonden het volgens mij redelijk eetbaar :) We hebben nog in wat winkel gekeken, maar hebben voor 31 maart, een feestdag waarop de studenten dus vrij zijn, afgesproken om te gaan shoppen!
Terug naar de taxistandplaats met een ‘partybus’ met neonverlichting en tv-schermpjes, haha. In de taksi gelap gewoon rustig aan gedaan. Ik zat echt bomvol van de pizza, haha. Meydi heeft me nog van de kos naar Woloan gebracht. Nog steeds geen wifi hier! Als het goed is duurt het nog maar 2 dagen tot hij gemaakt is, ik hoop het! Ik heb nog een beetje gelezen en ben toen maar gaan slapen, saya ngantuk (bahasa Manado voor ‘ik ben moe’).