The tour continues!

Ik ontwaakte om 6 uur uit mijn schoonheidsslaapje. Helaas, het heeft niet geholpen, haha. Nee, even alle gekheid op een stokje: ga ik een keer redelijk op tijd slapen, ben ik ook meteen een uur eerder wakker… Zou ik hier soms te veel slapen of is mijn biologische klok Indonesisch geworden? Als dat zo is, slaap ik voortaan elke nacht nog maar maximaal 7 uur en kom ik overal te laat, haha.
Heb lekker koffie gemaakt, een was in de wasmachine gedaan en mijn laatste brood opgegeten, met aardbeienjam! Broeder Han zou me laten weten hoe laat we vandaag zouden vertrekken om naar het ziekenhuis in Manado te gaan met René, maar om 07:30 stond hij ineens al binnen! Had net mijn ontbijt op en het was dus maar goed dat ik zo vroeg wakker was geworden!
We haalden René en broeder Valerianus op, die ondertussen bij broeder Han thuis was, lekker handig… We zouden met zijn vieren gaan, maar broeder Martin (die ook onderdirecteur van Sayap Kasih is) ging ook mee. Achteraf bleek dat broeder V. (ja, die van Temboan, met die mond die nooit stilstaat) aan broeder Martin had gevraagd of hij mee ging, want dan was hij niet zo alleen met al die Nederlanders.. Mietje, haha.
De rit naar Manado was goed, normaal en niks bijzonders te melden. In het ziekenhuis, RSUP Prof. Dr. R.D. Kandou, was het vooral erg apart. Er worden nog methodes gebruikt die wij in Nederland als ouderwets zien, zoals infrarood, echo, etc. Daarnaast bestaat zoiets als privacy hier niet. Waar wij binnen kwamen, werden soms gewoon gordijnen opengetrokken terwijl er een patiënt behandeld werd! Daarnaast hebben we veel handen geschud. Het is te merken dat de mensen in het ziekenhuis dat veel doen, want die geven tenminste een stevige hand en niet zo’n slappe hap zoals alle andere mensen hier in Indonesië. Alsof ze bang zijn om je aan te raken. We hebben de fysio-afdeling dus gezien en een kinderverpleegafdeling. Broeder Han heeft nog een paar jaar in dit ziekenhuis gewerkt, lang geleden. Hij is oorspronkelijk verpleegkundige. Nadat we hier een rondje hadden gemaakt, zijn we gaan lunchen. Voor de verandering in een restaurant op het water, haha. Het water heeft een prachtige kleur hier, maar er drijft veel zooi in. Volgens broeder Han is de stroming door al het bouwen aan de kust veranderd, waardoor al het afval naar Manado drijft. Hmm, jammer…
Ik dacht tahoe met broccoli besteld te hebben, maar de tahoe was geen tahoe zoals ik die ken en er zat een raar smaakje aan. Niet zo lekker… Bleken er stukjes garnaal in te zitten! Die heb ik dus weer per ongeluk een keertje geproefd en ik vind ze nog steeds niet lekker, haha. De broccoli was wel heel lekker! Was echt lang geleden dat ik broccoli op heb, mmm. Opeens zei broeder Han: “Zo, kijk eens achter je!” Vloog er een zeearend voorbij. Hij vloog best ver weg, maar volgens mij was het een erg grote vogel, want ik kon wel zijn witte kop en bruine lijf zien. Meteen foto’s en een filmpje gemaakt om aan Raymond te laten zien, haha. Voor de mensen die het niet weten, Raymond is de vader van Dennis en is een fanatiek vogelaar. Hij weet alles over vogels en zal een foto van een zeearend vast wel kunnen waarderen. Helaas vloog de arend te ver weg om een mooie foto te maken, maar ik heb mijn best gedaan!
Daarna zijn we terug gegaan naar Akfis. Broeder Han had een grote omweg genomen om ons zo veel mogelijk te kunnen laten zien, waardoor we via Tondano weer terugkwamen in Tomohon. Dat is dus echt een omweg, want Manado ligt in het noorden van Sulawesi en Tondano ligt nog zuidelijker dan Tomohon. Maar broeder Han is een goede tour guide, haha. We waren zelfs op tijd voor het college over neurologie, dat René om 15:00 zou geven. We waren zelfs te vroeg! Dat deel van zijn Nederlandse identiteit is broeder Han niet kwijt geraakt tijdens zijn lange verblijf in Indonesië, haha. Het college was bedoeld voor de derdejaars studenten van Akfis en voor de alumni (de afgestudeerden), omdat het college zinvoller is als je al meer ervaring hebt met neurologische patiënten. Aangezien de studenten hier in hun laatste jaar pas stage lopen, hadden de eerste- en tweedejaars er niet zo veel aan. Na het college en de vragen vanuit het publiek was het al 17:30 en werden we uitgenodigd door ‘Akfis’ om uit eten te gaan. Dus met broeder Han, René, pak Rollye en de broeders Valerianus en Martin ben ik naar een visrestaurant in Tomohon gegaan. Ze hadden onze bestelling geloof ik al doorgegeven, want zodra we binnen kwamen werd alles al op tafel gezet. En jullie hebben het goed gelezen: een visrestaurant. Er stond dus alleen vis, rijst en wat groenten op tafel. De vis was op verschillende manieren klaargemaakt, één was gegrilld, de ander gebakken, weer eentje gekookt volgens mij en weer een ander was gebakken, maar pedis. Er lag een hele hoop rica op, haha. Ik pakte maar een vis en dat was de goede! Een vis ontdekt die ik lekker vind, mujair! De mijne was ‘Mujair bakar’, dat betekent gebakken. Mujair is dus de soort vis. Het vel was lekker krokant en het smaakte gewoon goed, haha. Jullie zullen het waarschijnlijk niet geloven, maar alles wat ervan over was toen ik uitgegeten was, waren de kop, het skelet en de staart.
Daarna naar huis, morgen om 09:00 naar Sayap Kasih met broeder Han en René en weer naar Manado, want René vertrekt morgen weer. Terug in Woloan, heb ik foto’s op Facebook gezet, geappt met mama, Dennis, Valerie en Linda. Linda is net verhuisd en is op zichzelf gegaan, dus ik wilde natuurlijk even weten hoe het bevalt! Daarna nog wat blogs getypt en Hay Day gespeeld, haha. Als ik internet heb, houd ik hier alles bij hoor, ook mijn spelletjes :) Goodnight!