Akfis

De dag begon vroeg. Ik werd wakker toen vandaag bij jullie ook officieel begon, 07:00 dus. Weer een soort van speciale dag vandaag, want Dennis en ik hebben weer een maandjubileum, haha. Dat houd ik allemaal bij hoor! Al bijna 4 jaar samen, wat gaat dat hard. Jammer dat we het niet kunnen vieren, maar we gaan snel veel leuke dingen doen als ik terug ben, lieve Dennis :)
Ik had de wekker maar gezet, aangezien ik gisteren nog geen bericht had gehad of Alfreds naar Sayap Kasih ging vandaag of niet. Toen ik op mijn ultramoderne Nokia’tje keek, was er wel een berichtje. Hij moest toch naar de desa, dus ging niet naar Sayap Kasih. Jammer, wekker voor niks gezet! Maar ik kon dus wel lekker even blijven luieren. Papa en mama waren nog wakker, dus we hebben elkaar nog eventjes gesproken. Daarna ben ik er maar uit gegaan. Dan maar naar de Akfis, want ik had vandaag toch nog een afspraak daar staan. Het maakte niet uit hoe laat ik zou komen.
Tijd voor de blue bus dus! Haha, zelfs met de bus gaan is hier een avontuur. Ik ben veilig en makkelijk aangekomen bij de terminal, het busstation. Dat is tegenover de traditionele markt, dus daar was ik al veel te snel weer terug. Ik ben maar niet rond gaan kijken, volgende keer misschien. Ik ben dus wel naar de bussen gelopen, ik zocht Tomohon-Tondano. Die moest ik hebben om op de school te komen. Er stonden 30 bussen en allemaal stonden de 2 namen erop, maar omgedraaid! Oh, en nu? Dan maar weer vragen aan iemand. Ik zei dat ik naar de Akfis moest en vroeg welke bus ik nodig had. Toen vroeg die man het weer aan iemand anders en die ook weer, etc. Binnen de kortste keren wisten alle mensen die daar stonden waar ik heen moest! Iedereen natuurlijk als Speedy Gonzales praten en ook nog eens allemaal tegelijk. Kon het echt niet meer volgen, haha. Uiteindelijk zei een man: “Yang itu ke Akfis.” Die daar dus. Oh ja, bedoelt u die blauwe met die wielen? Haha.
De man die van ‘die ene bus’ de chauffeur was, zei dat hij wel naar de school kon rijden. Mooi! Eerst werd een vrouw ingeladen met haar boodschappen, haha. Ze had een hele bos met bladeren bij zich en 3 of 4 verdoofde kippen. Hupsakee, allemaal in de bus en gaan met die banaan!
Omdat de kwaliteit van de weg heel slecht is bij school (nóg slechter dan de meeste andere wegen), had iedereen me verteld dat ik onderaan de heuvel zou moeten uitstappen en dan naar boven moest lopen. Maar deze chauffeur bracht me helemaal naar boven! Achteraf bleek dat ik daar wel extra voor heb betaald, 5000 Rp in plaats van 3500. Achja, die 10 cent… Ik was in ieder geval veilig aangekomen waar ik moest zijn! Jeetje, zelfs met de bus gaan is hier al spannend.
Ik werd zoals altijd hartelijk ontvangen op de school. Met mevrouw Filly ben ik gaan zitten en heb ik nog een lading papieren gekregen en van alles besproken. De belangrijkste activiteiten van RBM, het programma van de studenten dat zich dus gaat afspelen in een dorp, zijn het vroeg detecteren van een beperking, een interventie doen en uitzoeken wat de patiënt vindt van zijn beperking. De studenten zouden vanmiddag lootjes gaan trekken, maar ik ben hier een VIP en mag dus zelf kiezen, haha. Er zijn 3 dorpen waarin stage gelopen gaat worden: Kasuratan, dit is het dichtst bij Tomohon (ongeveer 10 km) en hier wordt gas gewonnen. Tembuan, dit ligt wat verder naar het zuiden en hier is een strand vlakbij. De laatste optie is Wongkai (geen idee of je het zo schrijft), deze is in de plaats gekomen van een dorp dat oorspronkelijk mee zou doen en ligt ongeveer 100 km van Tomohon. Jullie kunnen je vast voorstellen dat ik bij het woord strand ineens wakker werd, haha. Ik dacht bij mezelf dat ik daar best wel heen zou willen. Maar ik heb aan mevrouw Filly gevraagd wat zij denkt dat het meest interessant is voor mij. Ze dacht dat niet te dichtbij wel een avontuur zou zijn voor mij (Eh, hallo! Ik ben 1,5 week geleden al naar de andere kant van de wereld gereisd!), maar ook weer niet te ver weg in verband met mijn veiligheid. Dus aangezien Tembuan in het midden ligt, leek die haar wel geschikt. Yes! Helemaal mee eens, haha. Nu hopen dat er leuke studenten zijn die dat lootje trekken. Ach, dat moet ook wel, want ze zijn allemaal hartstikke aardig.
Uiteindelijk hebben we 2 uur zitten ‘vergaderen’ en ik hoorde de studenten al een tijdje. Toen ik vroeg of ze er al waren (duh..), bleek dat ze les hadden van haar! Zij is dus ook fysiotherapeut en docent, maar ze had niks gezegd! Dat is die bescheidenheid hier weer, ze had tegen mij gezegd dat ze altijd tijd had voor mij, dus de studenten hebben bijna 2 uur (!) moeten wachten op hun les! Als ik dat had geweten… Ik heb wel 10 keer gezegd dat ze het de volgende keer moet zeggen als ze plannen heeft, dat ik dat heus wel snap. Maar ik ging wel mee naar de les, want ik was heel benieuwd, vooral naar de lootjes! Met mij erbij bestaat de klas uit 20 personen, dus er komen 2 groepjes van 7 en 1 van 6 man. Helaas zitten mijn nieuwe maatjes Eristo en Ockly niet in Tembuan, maar ik denk dat ik met deze mensen ook veel lol ga hebben. Ik ken ze allemaal nog niet heel goed, dus ik kijk er naar uit!
Toen begon de les. Het ging over loophulpmiddelen en hoe je deze moet maken. Ja, jullie lezen het goed: MAKEN. Het programma in de desa houdt in dat we mensen met een beperking/handicap/aandoening gaan vinden, onderzoeken en behandelen. Als we hulpmiddelen nodig hebben, zoals bijvoorbeeld krukken, moeten we het bos in om hout te hakken om die krukken te maken! Bob de Bouwers worden we dus. Hoewel het super primitief is, heeft het wel wat denk ik. Waarschijnlijk ga ik hier nog wel op terugkomen, maargoed, op dit moment klinkt het super!
Maandag gaan we beginnen en het duurt 2 weken, tot 1 maart. Grote kans dat ik 2 weken geen internet heb dus, maar dat zien we dan wel weer. Het ligt aan het dorpshoofd waar we blijven logeren. Het kan een gastgezin zijn, maar ook een hostel of iets dergelijks. Poeh, als we terug zijn uit de desa zit ik hier alweer 4 weken en dan heb ik al zo veel meegemaakt! Als ik eraan denk, begint mijn hoofd meteen te tollen, haha.
Na school ben ik met een groepje meiden even naar Tomohon gegaan. Ik had ze verteld dat ik boodschappen wilde doen en ze gingen mee om me te helpen. Met zijn allen gezellig in de blue bus. We kwamen aan bij het culinaire centrum van Tomohon. Eerder schreef ik dat ik dat niet snapte, want er was geen eten te bekennen. Nou, ik denk dat ik toen te vroeg was, want nu was er volop eten! En midden op de straat stonden tafels en stoeltjes. Het was een soort terras eigenlijk. Alle karretjes waren nu wel gevuld met eten en ik kreeg van Nina meteen 2 bapaos. Toen naar de Grand Central supermarkt, daar gingen we eten. Klinkt raar he, op je gemak eten in de supermarkt? Vond ik ook, maar toen we helemaal boven aankwamen, was daar een restaurant en een speelhal! Daar lekker ons bapao gegeten en ik eindelijk weer een keer een colaatje op. Toen boodschappen doen. Mijn brood is op, dus dat wilde ik graag hebben. En het werd toch eindelijk wel eens tijd om anti-jeuk spul te halen, ik krijg er elke dag meer bulten bij… Die supermarkt is zo apart, er staan zo veel verschillende merken en er zijn weinig bekende voor me bij. Ik werd gewoon blij toen ik een flesje Heineken zag staan, haha. Niet meegenomen, misschien een andere keer. Ik ben wel al uitgenodigd om een keer Bintang te drinken met Stella en ook door Ockly en Eristo. Ik ben niet zo van het bier, maar ik ga het wel proberen natuurlijk. Na het boodschappen was het tijd om naar huis te gaan. Het was ondertussen al bijna 5 uur! Normaal ben ik dan al weer een paar uur terug. Ik heb in de bus moeten wachten tot hij vol zat. Deze keer zat ik niet op de passagiersstoel en dat heb ik geweten ook. Het lijkt net alsof die bussen voor kabouters zijn gemaakt joh! Mijn benen waren iets te lang, dus hebben geloof ik de hele weg bij mijn voorbuurvrouw in haar rug gezeten. Oepsie, sorry! Ook zat de bus stampvol, dus ik had mijn knieën niet eens weg kunnen halen, hoe graag ik het ook wilde. Veilig thuis aangekomen, want ik logeer bij pak Leo en iedereen kent pak Leo. Zou er ook Indonesische maffia bestaan? Dan zit hij daar misschien bij, haha. Moet ik hem voortaan Don Leo noemen, hihi. Even alle gekheid op een stokje, het is superhandig dat iedereen mijn gastheer kent! Dan weet iedereen meteen waar ik moet zijn. Thuis aangekomen heb ik lekker de boodschappen opgeruimd, mijn overgebleven bapaotje opgewarmd en opgepeuzeld en nog wat gerelaxed. Nog even met Dennis gesproken, een van zijn theorietentamens was nagekeken en hij heeft hem gehaald. Goed gedaan, lief! Toen een beetje tv gekeken. In de avond deed wifi het weer, die had er even uit gelegen. Geen skype meer vandaag, wel even met papa en mama gesproken. Ze hebben mij de lessen van bahasa doorgestuurd. Als ik dan tijd heb, maak ik ze gewoon en kan ik door blijven leren!
Toch nog later gaan slapen dan de bedoeling was, maar ik was wel moe. Hoewel ik vandaag nog steeds niet veel heb gedaan, merkte ik toch wel dat het meer was dan de afgelopen week.

Tot gauw!