SK

Vandaag mee gegaan naar Sayap Kasih. Onderweg daarheen belde oom Benny mij ineens. “Is Nikki al naar huis?” vroeg hij ratelend in het Indonesisch. Ik moest 3 keer nee zeggen voordat hij in de gaten had dat ze er nog is… En of we de waterval niet wilden zien. Ehm, nee bedankt. Dat hebben we al geprobeerd en was geen succes… We waren al om 08:00 bij Sayap Kasih. Het was leuk om de kindjes weer te zien! Alfreds was er nog niet, die kwam pas om 08:30 aan. Evy en Nikki willen, net als ik, dat hun project voortgezet gaat worden als zij weg zijn. Dus zij zijn bezig om Alfreds en de begeleiders te laten zien wat ze moeten doen. Ik kwam eigenlijk alleen mee om te vragen of ze vrijdag gym hadden gegeven en hoe het was gegaan. De enige feedback die ik kreeg, was dat het goed was gegaan. Oké… Mooi! Ik wil ook nog wel wat andere dingen uitproberen, heb nu het gevoel dat ik niks zinnigs heb gedaan… In ieder geval, na de hydrotherapie van Evy en Nikki en nadat ik had ‘geëvalueerd’ en met de kindjes had gespeeld en gekroeld, hebben we wat thee gedronken. Dit weekend willen we heel graag naar Tangkoko, een nationaal park vlakbij Bitung, in het oosten. Blijkbaar had oom Didi (of zoiets), de chauffeur van de Sayap Kasih-bus, gisteren aan Evy en Nikki voorgesteld om ons te brengen. Maar nu ging hij ineens moeilijk doen, want het is zo’n lange reis en hij zou niet met ons kunnen communiceren, omdat hij geen Engels spreekt en wij (bijna) geen Indonesisch. Het kwam er op neer dat hij ons alleen wil wegbrengen als er iemand mee rijdt om hem zogenaamd wakker te houden. Als je het mij vraagt, heeft hij gewoon geen zin.
Ik was een beetje pissig en heb dat duidelijk laten merken. Laat ze maar eens een keer schrikken hoor. We zijn vlak daarna naar huis gegaan met de mededeling dat we dan wel een taksi gelap zouden vinden om ons te brengen. Thuis zijn we aan de slag gegaan na de lunch en een wasje. Tot 16:15 gewerkt en toen viel de stroom voor de verandering uit. Gelukkig had ik Dennis en mama nog even goedemorgen kunnen wensen! We zijn maar een beetje gaan puzzelen en zijn rond 17:30 naar Tomohon gegaan voor het eten. Voor we weg gingen, zag ik een sms die Alfreds vanmorgen al had gestuurd nadat we weg waren gegaan bij Sayap Kasih, Hij vroeg waarom ik boos was en of hij iets verkeerd had gedaan! Aah, kasihan! Heb hem meteen terug gesmst, het is zonde… Ook een smsje van tante Fanny, die is geloof ik getrouwd met een neef van papa. Toch, pa? Zij wonen in Jakarta, maar gaan in mei naar Shanghai. Ze vertrekken de 12de, dus in de sms vroeg ze me of ik tijd had om de 11de te lunchen. Dan kunnen we elkaar in ieder geval ontmoeten. Superlief!! Ik ben heel erg benieuwd!
In Tomohon was de stroom ook uitgevallen, het is dan net een tikje donkerder op straat en in sommige winkels staan kaarsjes enzo, haha. Romantisch winkelen bij kaarslicht :) We hebben weer bij Anugerah gegeten, dus dat was weer een wijntje! En deze keer friet met gewoon een kippetje gebakken in boter. Lekker hoor. Na het eten hebben we boodschappen gedaan en gingen met de micro naar huis. Zodra we bij Kamasi aan komen lopen, worden we altijd al naar de bus naar Woloan gewezen, haha. Luxe he?
De stroom deed het gelukkig weer, dus ik kon nog kletsen met Dennis, ma en Shel. Lekker gepuzzeld, aangezien het licht het toch deed, haha. Op tijd in mijn pyjamaatje gekropen, alweer een dag voorbij! En een maand, morgen is het alweer mei… Selamat tidur!