Aan het werk

Na ons lange weekend, zou vandaag onze normale werkweek weer beginnen. Nou ja, normaal… Eerst de accreditatie op Akfis vandaag. Bij een accreditatie wordt dus gekeken of een opleiding aan alle eisen voldoet en dus mag blijven voortbestaan. Heel kort door de bocht, maar daar komt het wel op neer. Broeder Han kwam ons om 07:45 halen en redelijk snel nadat wij op Akfis waren aangekomen, arriveerden de mensen die de accreditatie kwamen uitvoeren. Het waren een man en vrouw uit Jakarta. Ze spraken goed Engels, zeker vergeleken met de meeste mensen hier. We hebben kennis gemaakt en ze stelden wat vragen aan ons over hoe we het hier vinden en dergelijke. Daarna heeft broeder Han verteld over het ontstaan van Akfis. De sfeer was eigenlijk best informeel. Zoals iedereen erbij zat, zou je niet zeggen dat het zo belangrijk is!
Toen broeder Han zijn verhaaltje had verteld, zaten onze taken er alweer op en zijn we weg gegaan. Broeder Han moest nog langs het stadshoofd voor iets en parkeerde ergens, stapte uit, kwam iets later weer terug met de mededeling dat we verkeerd zaten en reed toen bijna helemaal terug naar Akfis om de weg aan een paar mensen te vragen, waarna we weer terug bleken te moeten naar het punt waar we net vandaan kwamen… Zou broeder Han echt oud worden? Hij reed op de slechte weg bij Akfis ook al over een paar hele grote stenen heen die hij niet had gezien, maar er al zeker 3 maanden liggen, want toen ik hier voor het eerst kwam lagen ze er al. Ik hoop dat hij fatsoenlijk kan blijven rijden, liefst fatsoenlijker, want op deze manier krijgt hij echt nog eens een ongeluk. Anyway, hij heeft ons veilig thuis afgezet, waarna wij keihard aan de slag zijn gegaan. We waren echt goed bezig! We hebben René gemaild met ons verslag over Akfis, dat ‘al’ bijna af is en hadden zelfs tijd voor een frisse lucht-pauze. Heel eventjes het dakterras op dus :) Tot een uur of 17:00 gewerkt, toen met Shel geskyped. Was weer gezellig, zoals altijd! Toen we allemaal klaar waren met werken, skypen, etc., zijn we de cadeaus voor Eristo in gaan pakken. Hij was vandaag namelijk jarig en we waren van plan op bezoek te gaan na het eten. Erick kwam nog naar ons toe om te zeggen dat de hele familie, zelfs Neel en de kindermeisjes, weg ging vanavond. Dus we mochten de sleutel van de voordeur gebruiken, aangezien wij dus ook weg wilden. We hebben ons omgekleed en zijn om 18:30 gaan wachten op een micro. Het was al donker en we hebben 3 kwartier staan wachten, maar zonder succes. Er reden wel een paar busjes langs, maar die stopten niet voor ons. Toen we het wachten zat waren, zijn we naar binnen gegaan en hebben we maar frietjes en kipnuggets gebakken en nog een was in de machine gedaan. Morgen dan maar naar Eristo… We waren gezellig aan het kletsen, eten en hadden een muziekje opgezet. Toen hoorde ik gerammel aan de deur, die op slot zat. Oh, Meico stond er, die was net van het werk gekomen. Toch maar goed dat wij thuis waren dan! Toen hij er eigenlijk net was, viel de stroom weer uit! En dat terwijl Erick op eerste paasdag net had gezegd dat we geluk hadden met de stroom de laatste tijd, omdat die normaal best vaak uitvalt… Hij heeft het vervloekt denk ik, haha. Het was nu alleen ineens pikdonker! We waren nog aan het bakken, maar ik zette het vuur uit, omdat we natuurlijk niks konden zien. Eigenlijk dom van mij, want het fornuis werkt met een elektrische ontsteking. Maarja, daar dacht ik toen niet aan hoor. Meico ging bellen en liep de tuin in. Hij kwam terug met de mededeling dat we moesten afwachten, want de van noodgenerator (die ze hier natúúrlijk hebben) was de sleutel afgebroken! Haha, hoe Indonesisch! Hij is kaarsen gaan zoeken, net als Nikki en ik. Dan maar een romantisch diner bij kaarslicht, haha. Met een vuurtje hebben we het gas ook weer aangedaan, want onze frieten waren al ontdooid. Meico zette die kaarsen ook echt alleen maar voor ons neer, zelf ging hij alleen in zijn donkere slaapkamer zitten. Kasihan (zielig)! Toen we onze buikjes weer vol hadden gegeten en onze rommel hadden opgeruimd, gewapend met onze kaarsen en zaklampen, zijn we naar boven gegaan. Rond 22:00 hoorden we de koelkast aanspringen en even later ging het licht ook weer aan en hadden we weer wifi. Het heeft dus wel ongeveer 1,5 uur geduurd dat we geen stroom hadden! Ik ben tot 23:00 opgebleven om onze was uit de machine te halen, want die was natuurlijk ook afgeslagen toen de stroom uitviel. Toen ik de was met behulp van veel improvisatie (want er is een gebrek aan ophangruimte) had opgehangen, ben ik ook maar eens gaan slapen. Wat een avonturen weer ;)