50 kilo lichter

Vroeg op en weer gezellig met zijn drieën ontbeten. Bapak en ibu zaten ook in de keuken, maar er kon geen goedemorgen vanaf. Achja… Evy en Nikki gingen naar Sayap Kasih en ik zou om 10:00 in Tomohon instappen bij broeder Han om naar Manado te gaan. Ik wil namelijk langs het immigratiekantoor om van alles te vragen over het verlengen van mijn visum in Jakarta. Ik zie mijn vakantie namelijk al in het water vallen als ik mijn visum niet op Java kan verlengen… Stom dat ik daar van tevoren niet over na heb gedacht. Maarja, dat is achteraf weer hè.
Eerst ben ik rond 9 uur naar Tomohon gegaan, want Evy is overmorgen (de tiende) jarig en we willen haar een kleinigheidje geven. Natuurlijk was er niks te vinden dat leuk is en ook nog handig om mee te nemen in je koffer… Helaas niks gevonden, maar Nikki en ik hebben al een cadeau besteld dat bij Evy thuis bezorgd wordt :) Staan we toch niet helemaal met lege handen!
Broeder Han stond al te wachten toen ik op de afgesproken plaats aankwam. Maar we moesten nog wachten op een Nederlandse vriend van hem, hij ging namelijk eindelijk de langverwachte auto kopen vandaag. Haha, grappig om mee te gaan met zoiets. Kan ik eens zien hoe dat hier gaat. Er zat nog een broeder in de auto, die ook mee ging en ook geen hallo zei. Dat is toch niks Indonesisch, is toch gewoon fatsoen hebben? Achja, hij zal wel malu zijn. Toen de vriend van broeder Han was gearriveerd, waren we zo in Manado. Het leek ook heel snel omdat ik lekker de Nederlandse krant had zitten lezen. Dus ik ben weer helemaal bij met het nieuws van vorige maand, haha. Broeder Han wist al dat hij de auto die hij op het oog had, wilde kopen, want hij had vorige week al wat showrooms en garages bezocht en al een testrit gemaakt. Het is echt een enorme bak, een zwart busje. Ziet er wel stoer uit en eigenlijk te groot voor zo’n klein broedertje, haha. Maar er passen wel 7 man in en is lekker ruim! De vriend van broeder Han, Harrie, is een Nederlander die sinds 10 jaar vast in Indonesië woont en getrouwd is met een Indonesische. Hij hielp broeder Han met het onderhandelen, haha. Wat een prijzen vallen er dan, er werd gepraat over miljoenen Rp. Dat lijkt heel veel, maar met iets meer dan 60 euro ben je hier al miljonair. Toen ze gingen betalen, haalde broeder Han even een enorm pak met geld uit zijn tas. Ik schrok er gewoon van. Een stapel van zeker 20 cm dik met allemaal briefjes van 50.000 Rp. Ammehoela. De oude auto kon ingeruild worden en dus heeft broeder Han nu een new ride, haha. De stoelbekleding is trouwens echt stoer, zwart met oranje. Goed bezig! Daarna doorgereden naar het immigratiekantoor en volgens hun kan ik mijn visum zonder problemen verlengen in Jakarta als een familielid meegaat om uitleg te geven over waarom ik dan een andere sponsor heb. Poeh, ik voelde me echt 50 kilo lichter na die informatie!
Terug naar Woloan met een korte tussenstop in Tomohon, waar de broeders nog wat zaken hadden af te handelen. En toen was de ochtend pas net voorbij! Het voelde echt of er al een hele dag op zat. Meteen geluncht toen ik thuiskwam, ik had honger als een paard! En even bijgekletst met Evy en Nikki over Sayap Kasih. Zij zijn vandaag namelijk begonnen met de eerste metingen in het water. De foto’s en filmpjes waren in ieder geval superleuk! Nog een poging tot vertalen gedaan en toen was het alweer tijd voor het eten. Toch maar weer een bamisoepje, haha. Nog een beetje geappt met Shel, mama en Dennis en even geskyped met het thuisfront. Ganesh was er ook, gezellig!
Oeh, oma Is heeft croissantjes gemaakt voor de campagne aan de overkant en ze smaken heerlijk! Rond kwart over 10 lekker mijn pyjama aangedaan, nog wat geappt en gelezen en toen was het alweer tijd om te slapen. Weer een dag die voorbij is gevlogen!