Ma-Ma (Mahawu-Manado)

We zijn vanmorgen zo laat mogelijk opgestaan, om 03:45 dus, haha. Om iets over 4 stonden we buiten en toen kwam ook net oom Benny aanrijden. Ik vroeg hem weer naar de prijs, maar dat maakte hem niet uit zei hij, als we maar plezier hadden. Lief hoor!
Om 04:40 waren we al op de Mahawu. Oom Benny had het koud, want hij was vergeten om een jas mee te nemen. Niet zo handig! Wij hadden het ook koud, want ondanks dat wij wel jassen aan hadden was het supermistig! Dus naast het feit dat het koud was, konden we ook niks zien. Damn… Oké, het was ook nog donker, dus we hebben een half uur ofzo zitten wachten tot de zon op zou komen. Toen het iets lichter werd, bleek dat het nog mistiger was dan we hadden gedacht, want we zagen echt niks. Haha, voor niks zo vroeg opgestaan! Maar wel ochtendgymnastiek gehad met het beklimmen van die trappen. Ze leken nu minder zwaar dan toen ik met de studenten was geweest trouwens. Zouden die 2 keer joggen geholpen hebben en een kleine bijdrage hebben geleverd aan mijn conditie? In theorie kan dat niet, maar ik zou niet weten waar het anders aan kan liggen, haha. Binnenkort maar weer gaan joggen dan! We hebben op de Mahawu nog wel ‘ontbeten’, we hadden Oreo’s meegenomen, haha. Nadat we even op het uitkijkplatform zijn geklommen om te kijken of we echt niks zouden kunnen zien, zijn we na het observeren van wat ministukjes blauwe lucht toch maar naar beneden gegaan. Het zat er niet in voor vandaag! Arme oom Benny, helemaal voor niks zo vroeg opgestaan, maar wel wat extra centjes verdiend voor vandaag :) Wij hadden het zelf al over de prijs gehad en dachten aan 50.000 Rp per persoon, iets meer dan 3 euro. Op de terugweg vroeg ik oom Benny hoeveel hij normaal krijgt voor een ritje naar de Mahawu. Hij zei dat hij soms groepen brengt en dan 75.000 Rp per uur vraagt, ongeacht het aantal personen. Toevallig, want om 06:00 waren we terug en we hadden dus 150 met elkaar afgesproken. Was dus gewoon een redelijke prijs, ook voor oom Benny. We zijn nog lekker even op bed gaan liggen en hebben nog tot een uurtje of 10 geslapen :)
Na het slapen hebben we echt ontbeten en een wasje gedraaid. En ook film gekeken, The Book Thief. Een hele mooie film, over een Duits meisje in de Tweede Wereldoorlog. Vandaag zouden we na de stage van de derdejaars met Eristo naar Manado gaan, zodat Evy en Nikki een zwembad konden kopen. En ook wel een klein beetje voor de gezelligheid, haha. Dus toen de film om 14:00 afgelopen was, hebben we de micro gepakt naar Tomohon. Eristo stond al op ons te wachten bij Kamasi, samen met Ockly en Andrew. Zij gingen niet mee, maar stonden gezellig mee te wachten. Ze gingen ergens heen op de motor om te volleyballen geloof ik. Het begon te regenen, maar gelukkig hadden we al snel een taksi gelap. Voor mijn gevoel waren we er zo, misschien omdat het gewoon gezellig was. Lekker rustig, muziek luisteren en genieten van het uitzicht. In Manado moesten we natuurlijk overstappen in een micro die ons naar het winkelcentrum zou brengen. Op zoek naar een zwembad! Dat is nog best lastig, je zou denken dat er in zo’n warm land genoeg spullen zijn die als verkoeling gebruikt kunnen worden, maar nee hoor. Aan de andere kant wel logisch, want ze gaan hier toch niet lekker buiten in de zon zitten. Oh, maar eerst lunch! Ik had echt trek :) We hebben geluncht bij de Pizza Hut, ik had lekker lasagne op, Evy een pizza en Nikki pasta. En een MixBerry drankje, haha. Moest meteen aan Linda’s vriend denken, die ik nog niet heb ontmoet, maar al wel veel grapjes over heb gemaakt met de meiden, haha. Sorry Linda, maar ook nu moest ik stiekem weer een beetje lachen, hihi. Het was wel echt een lekker drankje, gewoon fris en fruitig.
Oké, uiteindelijk vonden we zwembadjes in de enorme supermarkt die ook in het winkelcentrum zit. En we hebben stiekem een cadeau voor Eristo gekocht, die is 22 april jarig. Omdat ik hem toen het zo regende in Tomohon, had opgehaald met een roze paraplu, noemt Nikki hem nu Pinky Boy, haha. En we hebben dus een roze knuffelbeertje voor hem gekocht, haha. We hebben ook roze ballonnen! Maar als serieus cadeau geven we hem gewoon geld, daar helpen we hem het meeste mee denk ik. Maar het mooiste is dat hij het knuffeltje zelf heeft uitgekozen. Ik zei dat ik een knuffeltje voor mijn nichtje wilde kopen en hij heeft degene uitgekozen die hij het schattigst vond, haha. Ben benieuwd hoe hij gaat reageren! Toen ik het knuffeltje had afgerekend en met Eristo stond te wachten tot Evy en Nikki de 2 badjes hadden afgerekend, was er iets aan de hand. Er werd te veel gepraat dan wanneer je alleen maar hoeft af te rekenen. Ik ging even kijken en volgens Evy en Nikki wisten ze de prijs van die badjes niet. Ik hoorde ze vragen waar de zwembadjes vandaan kwamen, dacht ik. Ik dus heel sociaal met een verkoopster meegelopen naar het vak. Bleek dat ze de badjes moesten testen! Ik vond het prima, totdat na 10 minuten bleek dat ze het met een handpompje wilden gaan doen! Omg… Ik terug gelopen naar de kassa, waar mijn medereizigers stonden te wachten en het uitgelegd. Oké, ze zouden wel even wachten. Ik weer terug, maar na nog eens 10 minuten wachten zat er nog niet echt schot in de zaak. Het bodempje was een klein beetje gevuld met lucht, dus ik probeerde te zeggen dat als er lucht in zat en bleef zitten, het dus niet lek was. Maar ze snapten het niet. Ik werd echt chagrijnig toen. De enige verkoopster die een heel mini klein beetje Engels sprak, heette trouwens Yanti! Dat was wel grappig, zo heet een van de personen uit de teksten van onze Indonesische lessen namelijk ook. Toevallig he, papa, mama en mevrouw Kailuhu?
Goed, met mijn chagrijnige kop ben ik weer terug gelopen naar de kassa en Nikki liep met me mee terug de winkel in. Toen bleek dat ze het toch wel snapten, want ze hadden het badje weer leeg laten lopen en waren het aan het opvouwen. Sowieso heel vreemd, want normaal koop je een badje in de doos, maar hier waren ze er allemaal uit gehaald en lagen ze zo in het vak. En als je iets nog moet testen, doe je dat toch van tevoren? Of je laat het gewoon in de doos. Maar ik denk dat ze hier geen fabrieksgarantie kennen. In ieder geval was ik helemaal gesloopt na het winkelen. Zelfs Eristo, die normaal heel aardig voor me is, zei met andere woorden dat ik er verschrikkelijk uitzag, haha. Pfff, tijd om naar huis te gaan!
We hoefden gelukkig niet heel lang te wachten op een taksi gelap, toen we op de standplaats aan waren gekomen. En ik voelde me al iets beter na een ijskoffietje, haha. De weg terug ging ook heel snel voorbij, ik heb met Eristo een beetje muziek geluisterd, want de chauffeur kon niet echt beslissen wat hij wilde draaien. Was wel grappig, Eristo houdt van Aerosmith, Westlife en Bon Jovi en ik houd ook wel van die meezingers, dus kon ik weer lekker uitgelachen worden om mijn zangkunsten! Eristo stapte uit bij Kamasi en vroeg aan de chauffeur of hij ons naar Woloan kon brengen. Voor 5000 Rp. extra per persoon kon dat wel. No problem! En omdat onze achterbuurman uit de taxi ons had horen praten over Bunaken, waar we over een week of 2, 3 heen willen, kregen we nog een visitekaartje. Hij bleek tours te organiseren, misschien hebben we er nog wat aan! Toen we in Woloan waren, kregen we ook nog het nummer van de chauffeur van de taxi, voor als we een keer ergens heen willen. Oké dan! Die vent had de hele weg nog niks gezegd, maargoed.
Zo, veilig thuis na een lange dag! Eristo had nog gezegd dat ik moest smsen als we thuis waren, want hij was toch wel bezorgd om ons met z’n drieën achter te laten bij de taxichauffeur, haha. Er wordt hier goed op ons gepast in ieder geval! We hebben via Skype nog even gezongen voor de moeder van Nikki, die was vandaag jarig. Natuurlijk mocht daar ook op gedronken worden! Oei, jullie zullen vast denken dat we hier elke avond zitten te zuipen. Is niet zo hoor! Ik heb nog geappt met mama, Dennis en Hedy. Vandaag was er bij ons in de familie ook een verjaardag gevierd, namelijk die van mijn nichtje Noa :) En zo heb ik ondertussen al 4 verjaardagen van de familie gemist sinds ik hier ben. Achja, gelukkig is er whatsapp, skype, sms, telefoon, Facebook, etc. Lang leve het digitale tijdperk, hihi. Ik heb nog even gekletst met Stegwee, die ondertussen alweer terug is uit Thailand en toen ben ik gaan slapen. Wat een lange en vermoeiende dag was het!