Gym, vervelende kinderen en gezelligheid

Het is weer tijd voor ooh-aah-ochtendgymnastiek! Ooh-aah, fanatiek! Oké, niet zo fanatiek, want ik had er geen zin in vandaag. Maar we doen het voor de kinderen! Heb me om 06:45 uit bed gesleept en met Evy en Nikki ontbeten. Weer een ‘Indonesisch’ ontbijt vandaag: rijst met ei. Rond 8 uur zijn we op weg gegaan naar Sayap Kasih. Het was echt ontzettend warm vandaag en dat op de vroege ochtend al. We waren ruim op tijd bij Sayap Kasih, waar de gym dit keer binnen in de zaal gegeven zou worden. Alfreds had de gym vandaag min of meer gegeven, wat wel goed is want vanaf volgende week mogen ze het zelf gaan doen. Het was weer een chaos, haha. Deze keer wist ik er met de tips van Alfreds een betere structuur in te verwerken, maar vandaag waren sommige kinderen een beetje huilerig. Achja, hoort er ook bij! Het was alsnog gezellig en Evy en Nikki hebben een beetje kunnen kijken en helpen. Jammer genoeg gingen de begeleiders meteen na de gym zelf Tai Chi staan doen, terwijl sommige kinderen zelfs nog op de matrasjes op de grond lagen! Het is net alsof ze zeggen: “Oké, de kinderen hebben een half uurtje lol gehad, nu is het onze beurt!” Dat vind ik wat minder, maargoed. Terwijl de begeleiders dus Tai Chi, karaoke, dansen en ‘volleybal’ aan het doen waren, hebben Evy, Nikki en ik wat met de kinderen gespeeld, geknuffeld en gelachen. Ik heb een filmpje gemaakt van Nando, die ik ging achtervolgen toen hij de hele tijd wegreed. Die jongen is zo handig in die rolstoel, ongelooflijk! Hij is ook echt slim en spreekt beter Engels dan de gemiddelde Indonesiër denk ik, haha. Echt een geweldig mannetje. En ik heb Septi gefilmd, een supergrappig meisje. Zij is een van de weinige kinderen die nog kan staan, alleen de aansturing werkt bij haar gewoon niet. Als ze dus beweegt, doet ze het onbewust. Ze heeft Nikki en mij bij de begrafenis van Bella voor het eerst verrast, toen zette ze haar voeten op haar rolstoel om met haar billen naar achteren te schuiven in de rolstoel om rechtop te gaan zitten. Ongelooflijk! Ze heeft dus de kracht, het probleem is dat ze het niet bewust doet. Maar vandaag deed ze dit nog twee keer, dus Evy heeft het nu ook kunnen zien. En Septi is gek op de bal. Als je die voor haar neus heeft, raakt ze helemaal opgewonden en zit ze te stuiteren in haar stoel en maakt apengeluidjes, haha. En als ze de bal dan krijgt, omhelst ze hem helemaal en doet haar mond ertegen, alsof ze de bal wil kussen. En dan maakt ze gromgeluiden, haha. Echt een schattig kind. Maar het is heel goed te merken, ook bij mijzelf, dat er favoriete kinderen zijn van de begeleiders. Het is natuurlijk logisch dat je met de kinderen die wat meer begrijpen en met wie je beter kunt communiceren, een ‘betere’ band opbouwt. Over het algemeen zijn die kinderen dan ook de lievelingetjes van iedereen, wat natuurlijk helemaal niet goed is! Die krijgen toch net wat meer aandacht en genegenheid. Maar ik denk dat zoiets ook vanzelf gaat en dat er weinig aan te doen is, behalve erop letten dat je evenveel aandacht geeft aan alle kinderen. Volgens mij zien de begeleiders dat niet zo, of hebben ze er gewoon geen zin in. Of weten ze niet hoe ze dat aan moeten pakken, dat heb ik ook. Met Nando kan ik ‘gewoon’ praten, maar met Rinto kan ik bijvoorbeeld alleen maar ballen overgooien. Die zit dus bijna altijd in de ballenbak en hij kan niet met liefde omgaan. Ik denk dat hij altijd hard is aangepakt toen hij nog in zijn gezin woonde. Toen ik hier net was, liep ik een keer langs hem toen hij op de grond lag en toen greep hij mijn enkels en krabde me open. Niet erg natuurlijk, nu blijf ik wel uit de buurt als hij ergens op de grond ligt! Maar ik kan dus alleen met hem overgooien, waarbij hij het ook geweldig vindt als ik de bal per ongeluk (of expres, haha) op zijn hoofd of tegen zijn rug gooi. Maar hoewel het alleen gooien met de bal is, is er dus wel íets dat je met hem kunt doen. Met sommige kinderen kun je dus helemaal niks doen, behalve ze een aai over hun bol of arm geven. Bij die kinderen doe ik dat dan meestal of, of praat ik gewoon tegen ze. Ik weet het anders ook niet!
Na het spelen hebben we nog cake op, van Rinto’s verjaardag en nieuwe geloof ik, haha. Daarna zijn we maar weggegaan, want de begeleiders waren alleen maar met elkaar bezig.
Onderweg naar huis was het weer de hele tijd “Bule, bule!” door kinderen. We lopen namelijk langs een stuk of 3 scholen en toevallig zijn de kinderen altijd buiten lijkt wel. Komen ze allemaal naar het hek gerend en roepen ze dat ze op de foto willen. Het is heel lief bedoeld hoor, maar ik ben het nu wel een beetje beu aan het worden… Vooral nu ze hebben besloten om ook “Fuck you” te roepen, is het niet grappig meer. Achja, we overleven het wel!
Thuis hebben we wat vertaalwerk gedaan, met een bamisoep-pauze. In de avond zouden we boodschappen gaan doen en eten in Tomohon. We hadden Eristo uitgenodigd, ik denk dat Evy en Nikki zijn gezelschap en hulp ook wel waarderen. Hij vroeg of Ockly ook mee mocht, haha. Gezellig! We waren met de bus naar Kamasi gegaan en toen we in de hoofdstraat kwamen, was er campagne. De straat en stoepen stonden helemaal vol met mensen en er was dus weer een optocht bezig. Deze was wel heel erg groot, er waren zelf cheerleaders bij! Cool, haha. Gelukkig konden we ons wel langs de mensen loodsen over de stoep, want als we vlak langs de optocht hadden moeten lopen, hadden wij misschien wel meer bekijks getrokken dan de partij die campagne voerde, haha. We ontmoetten Eristo en Ockly bij de Holland Bakery, waar we maar meteen brood hebben gekocht voor thuis. We hebben bij een Chinees & Seafood restaurant (Chinesse staat er op het bordje, hihi). Het zag er heel netjes uit daar en ook wel gezellig. Het was ook best groot, misschien is dat gewoon het verschil tussen een restaurant en een Rumah Makan. Evy, Nikki en ik hebben alledrie mie goreng pangsit met kip op. Lekkere pangsit, maar weer niet zoals die van oma! Toch fijn om te weten dat het eten thuis het lekkerste is :) Evy en ik hadden lekker een Anker-biertje erbij en Nikki had Juice Sirsak. Ik weet niet of ik jullie al heb verteld over sirsak, maar dat is dus fruit. Ik heb het nog nooit als fruit gegeten, alleen als sap gedronken, haha. Kan jullie dus niet vertellen hoe de vrucht eruit ziet! Heb het vast wel een keer gezien, maar weet het even niet meer. Het sap is in ieder geval wit en dik en smaakt ook zoetzurig. Weer moeilijk om met iets bekends te vergelijken, een soort mix van kiwi met appel ofzo. De heren hadden nasi goreng en mie met groenten, met een Stout-biertje (donker bier). Het bier was het duurste op de kaart (27.000 Rp = ongeveer €1,75), duurder dan het eten dus! Evy had bijna iets anders te drinken genomen, omdat het zo ‘duur’ was. Ook al een Indo aan het worden dus! We hebben lekker gegeten, maar het was veel te veel! Voor Evy, de mannen en mij dan, Nikki had haar bordje wel netjes leeg gegeten, haha. Waarop Evy haar nog in het Engels uitschold voor vreetzak (jawel: ‘eating bag’, haha).
Na het eten hebben we boodschappen gedaan en de mannen vergezelden ons. Nou ja, toen we net binnen waren gingen ze voor buiten staan om een sigaretje te roken. Echt mannen dus, die niet mee de winkels in gaan! Toch, papa? Hihi :) Na het doen van de boodschappen, zijn we met de micro naar huis gegaan. Het is weer feest aan de overkant van de straat voor de aankomende verkiezingen. Keiharde muziek daar! Net nu we een beetje op tijd wilden gaan slapen, omdat we morgenochtend de zonsopgang willen bekijken vanaf de Mahawu, waarvoor ik al contact heb opgenomen met onze privé chauffeur, oom Benny. Ik hoop maar dat het morgen helder is en niet bewolkt zoals toen ik met de studenten ging. Niet dat dat niet mooi was hoor :)
Ik heb nog geappt met Dennis en mama vandaag, terwijl Evy en Nikki (ondanks de herrie) in slaap waren gevallen. Ik heb om 22:45 ook maar een poging gedaan, morgen worden we om 04:00 opgehaald!