Relaxation!

Het was vroeg dag, de wekker ging om 06:45. Sayap Kasih-time vandaag! Zaterdag, toen we naar de Mahawu gingen, had ik met Alfreds afgesproken dat ik om 8 uur bij Sayap Kasih zou zijn om weer met hem mee te kijken. Toen ik de vorige keer terug was gelopen vanuit SK naar huis leek de weg heel kort en makkelijk, maar toen ik erheen liep vandaag moest ik echt even goed kijken. Op een gegeven moment had ik het gevoel dat ik wel op het kruispunt moest zijn waar ik moest afslaan. Voor de zekerheid maar even gevraagd aan een meneer. Oh nee, ik moest nog rechtdoor. Oké, recht zo die gaat! Toen was ik er toch echt wel en sloeg ik rechtsaf richting Sayap Kasih. Toen kwam ik niets bekends tegen en op een gegeven moment liep de straat dood. Nou ja, half, want er was wel een smal paadje over het gras dat de bush in liep. Ik zat dus echt wel verkeerd! Toevallig was er een man bezig op het veld naast de straat. Ik vroeg maar weer waar Sayap Kasih was. “Daar beneden!” zei hij en wees naar dat paadje! Oh nooo. Hmm… Maarja, wie ben ik om die meneer niet te geloven? Dus ik over dat paadje, maar het leek net evenwichtsbalk, zo smal was het. Het gras was nat en ik had natuurlijk vandaag de geweldige beslissing genomen om slippers aan te doen. Mijn voeten werden van dat paadje dus een beetje modderig. Achja, mensen met vieze voeten zullen ze hier vast wel vaker zien. Het paadje liep gelukkig inderdaad wel naar Sayap Kasih! Ik was wel een kwartier te laat. Jullie merken, ik ben al aan het integreren hier!
Alfreds was er volgens mij ook pas net toen ik binnen kwam, want hij was in de oefenzaal de gordijnen open aan het doen en had zijn normale kloffie nog aan. Ik moest me niet druk maken dat ik te laat was, zei hij. Ja, dan niet :) Daarna gingen we aan de slag met het eerste kindje. De andere kinderen werden allemaal naar buiten gereden, want daar is het elke ochtend spelletjestijd als het droog is. Het eerste kindje had een lichte contractuur van haar arm. Dat betekent heel kort door de bocht dat haar arm altijd in een verkeerde houding staat, omdat die zo als het ware ‘vastzit’. Ik zal niet in de fysiotherapeutische details gaan treden! Ik heb weer meegekeken met Alfreds en hem veel vragen gesteld en zelfs nog een suggestie gedaan bij de behandeling. Alfreds is trouwens pas 23 en al 2,5 jaar afgestudeerd! Jeetje zeg. En nu geeft hij dus les aan studenten die iets jonger of zelfs ouder zijn! Lijkt me lastig hoor. Maar sommige mensen kunnen dat gewoon en je blijft zelf wel goed op de hoogte, dat is een ding wat zeker is. Broeder Han kwam nog even kijken en alle kinderen een aai over hun bol geven. Hij wist niet dat ik er zou zijn, we hebben even wat gekletst. Schijnbaar hebben er van de 3 desa (dorpen) waar de derdejaars en ik stage moeten gaan lopen, 2 afgezegd! Lekker is dat, we beginnen gelukkig pas over een week. Ik heb nog een paar behandelingen gezien en natuurlijk nog daar gegeten. Rijst, sayur en tempeh, daar houd ik zo erg van! Dat zou ik best elke dag bij mijn rijst kunnen eten, haha. Daarna bleef Alfreds nog op SK, maar ik ben naar huis gegaan. Nog geen afspraak met hem gemaakt om terug te komen, want hij wist niet of hij morgen zou komen, omdat hij misschien naar een van de desa moet. Misschien wil hij het dorpshoofd ompraten over het stageprogramma, haha.
Ik liep dus naar huis en voel me al meer op mijn gemak. Mensen kijken nog wel, maar ik ben er niet meer zo bezig. Nu was ik vooral goed aan het opletten hoe ik terug liep, zodat ik de volgende keer weet waar ik moet afslaan! Op een gegeven moment was de school weer uit. Jammer, had ik er toch langer over gedaan dan mijn bedoeling was. Weer door een groep schoolkinderen heen, maar deze keer heb ik het anders aangepakt. Ik riep weer “Selamat siang!” en hun ook, maar nu vroeg ik meteen daarna, toen ze weer allemaal begonnen te lachen enzo, of ik een foto van ze mocht maken. Zo, ik werd meteen omsingeld! Al die kinderen gillen en aan komen rennen, ze vonden het leuk dat ik een foto wilde maken. Stonden ze daar, midden op straat. Ik heb ze nog een beetje aan de kant kunnen krijgen gelukkig. Nou, een mooie pose en een voordeel voor mij dat ze als groep bij elkaar stonden en ik dus gewoon langs ze kon lopen. Geen ‘gewaad’ meer, haha.
De lucht zag er al onheilspellend uit en toen ik 5 minuten van huis was, begon het hoor. Een heerlijke tropische regenbui. Ik vond de regen niet zo erg, maar wel de modder op mijn voeten en slippers. Ik kwam echt drijfnat aan bij het huis. Maar het was wel lekker verfrissend hoor! Het scheelt heel veel dat het niet koud is, dan is zo’n regenbui echt wel te doen. Maar volgende keer trek ik toch maar even mijn regenponcho aan. Eenmaal bij het huis aangekomen, ben ik maar meteen onder de douche gestapt. Nat was ik toch al en mijn voeten waren vies. Heerlijke douche! Doet je toch wel goed na zo’n bui.
Mijn natte kleren uitgehangen, die zullen over een dag of drie wel droog zijn. Mijn planning was om aan school te werken, maar ik heb eerst lekker gerelaxed. Heerlijk een roddelblaadje gelezen, met dank aan Simone. Daar heb ik even lekker de tijd voor genomen. Watertje erbij, prima zo! Toen moest ik toch maar even aan de bak. Het was zo stil, dus ik heb lekker een muziekje op gezet op mijn laptop en ging aan de slag voor school. Toen kreeg ik een berichtje van Frieda en heb ik nog even met haar en half met Remco geskyped. Toen weer even verder, maar even later was mama ook van de partij. Toen dus even geskyped met mama, maar we werden gestalkt door oma. Die belde mij de hele tijd via Skype, haha. En ik maar ophangen, want was nog met mama in gesprek. Ik zou later wel teruggebeld hebben hoor, oma! Maargoed, uiteindelijk opgenomen en toen bleken mijn tantes de stalkers te zijn. De microfoon deed het helaas nog steeds niet, dus ik zat weer in mezelf te praten, haha. Even later kwam Sergo en heeft hem gemaakt. Goed bezig, Ser! Was fijn om jullie even te kunnen horen :)
Daarna nog even met mama geskyped. Dat was ook weer gezellig, zoals altijd. En daarna slapen, want het was ondertussen alweer middernacht. De dag is voorbij gevlogen!