Aankomst in Indonesië

Nadat ik mijn handbagage weer had laten checken voor het instappen, mocht ik nog even wachten bij de gate. Er was een hele groep vrouwen met groene, islamitische kleding. Ze hadden allemaal hetzelfde aan, dus ik dacht dat het de stewardessen waren. Het bleek gewoon een groep reizigers te zijn, haha. Wist ik veel! Tijdens het wachten op het boarden heb ik lekker Mr. Bean gekeken, dit werd afgespeeld op de tv-schermen bij de gate. Heerlijk! Het was die aflevering in de wasserette, dat mr. Bean per ongeluk de rok van zo’n vrouw aandoet, terwijl hij mot heeft met een macho-man. Heerlijk :) Met Silk Air vloog ik naar Manado. Dit was een kleiner vliegtuig en zat bij lange na niet vol. Sommige mensen gebruikten dus lekker alle drie de stoelen om erbij te gaan liggen. Waarom ook niet? Naast mij zat een aardige man uit Singapore die redelijk Engels sprak. Hij ging naar Manado om in de omgeving te duiken. Er werden wat formulieren uitgedeeld die je moest invullen om bij de douane te laten checken, samen met je visum. Mijn buurman heeft me een beetje geholpen met invullen. Hij praatte best veel en het was gezellig hoor, maar op een gegeven moment werd ik heel moe. Hij bood me zijn stoel bij het raam aan zodat ik tegen de wand kon leunen. Ik heb een uurtje geslapen, denk ik. Aan boord heb ik nog een keer eten gekregen, maar ik had geen honger. Het meeste van de nasi goreng heb ik wel opgegeten. Ondertussen natuurlijk elke keer uit het raam kijken om de eerste glimp van Indonesië op te vangen! Helaas was het bewolkt, dus pas een uur voor aankomst, zag ik voor het eerst een heel klein beetje land daar beneden.
We landden 20 minuten eerder dan verwacht, dat was wel fijn. Daarna mocht ik aansluiten bij de douane om mijn visum te laten checken. Natuurlijk ging ik weer net in de sloomste rij staan! Ik was er als een van de eersten, maar ging bijna als laatste langs de douane. Haha, typisch. Mijn handbagage moest nog een keer nagekeken worden, mijn koffer stond al klaar en toen kon ik gaan, dacht ik. Stonden er allemaal beveiligingsmannetjes aan wie ik het formulier moest laten zien dat ik had ingevuld in het vliegtuig. Had ik in plaats van mijn ‘full name’ alleen Ong opgeschreven.. Dat moest ik nog even veranderen, terwijl die beveiligings-dude en zijn collega’s net iets te gedetailleerd vroegen naar mijn activiteiten hier in Indonesië. Op een gegeven moment stonden ze me met z’n zessen aan te kijken!
Anyway, eindelijk mocht ik dan doorlopen. Broeder Han stond al klaar bij de aankomsthal om me op te halen. Met hem had ik al veel e-mailcontact gehad en in de zomervakantie, toen hij verlof had en in Nederland was, heb ik hem ontmoet samen met papa en mama. Dus daar gingen we! In broeder Han zijn oude roestbak, haha. Het is echt zo’n goud (roest!)-kleurige bus die herrie maakt als een malle en waarvan de stoelbekleding helemaal kapot is. Maar dat maakt niet uit, hij reed goed. Zodra we buiten stapten, voelde ik de warmte. Het was niet echt benauwd, maar wel warm. In de zon was het echt heel warm! Maar in de auto, met de ramen open en een windje erbij, was het prima te doen.
Twee weken geleden zijn er overstromingen geweest in Manado en Tomohon, maar Manado is het hardst getroffen. Onderweg heb ik wel wat schade gezien van de overstromingen. In het buitengebied van Manado stonden wat ingestorte huizen en aan de kant van de weg lagen hopen puin. Dat was gewoon naar de kant geveegd zodat het van de weg af is, dat noemen ze hier opruimen. Nou ja, voorlopig werkt het! De hoofdweg van Manado naar Tomohon was afgesloten in verband met de overstromingen, dus hadden we nog 2 opties: een andere grote weg, of een weg die meer door de locals gebruikt wordt en die tot vorige week nog afgesloten was. Natuurlijk gingen we voor die laatste optie, haha. De weg was gelukkig open, maar het was echt een bumpy ride! Hemelsbreed is de afstand Manado-Tomohon maar een kilometer of 15, maar we hebben er 2 uur over gedaan! We moesten door de bergen en de weg ernaartoe was een en al bocht en kuil. Ook is de weg precies zo breed gemaakt dat er 2 auto’s langs elkaar kunnen staan. Staan, dus niet rijden.. Als er een tegenligger kwam, moest broeder Han half de berm in rijden en de tegenligger ook, haha. Maar ik heb vooral op de omgeving gelet. Het is hier prachtig! Ik heb nog nooit zo veel groen gezien, elke vierkante centimeter hier is begroeid. Het ruikt ook heel lekker, lekker fris en apart. Ik heb mijn ogen uit gekeken. Tot het moment dat ik toch echt wel moe was, toen heb ik nog eventjes geslapen tussendoor. Nou ja, slapen.. Elke keer als we door een kuil reden, werd ik natuurlijk wel wakker. Op een gegeven moment kwamen we in de bewoonde wereld en stopten we. Ik dacht dat we er al waren, maar nee. Broeder Han moest het water van de auto aanvullen.. Ik dacht: Water aanvullen? Nou ja, zal wel. De mensen in het dorp kenden broeder Han en meteen kwam er een man aanlopen met een enorme emmer water. Dit werd in de auto gegoten en over alle onderdelen onder de motorkap, haha. Ik snapte er niks van, de auto was oververhit denk ik! Ondertussen stond ik er maar een beetje bij, terwijl ik aangestaard werd door een paar kinderen. Eentje lachte wel heel schattig, haha. Toen stapten er nog 2 heren in die een lift moesten hebben naar het volgende dorp.
Goed, op een gegeven moment startte de auto weer en konden we verder. We waren pas net over de helft, haha. Ik heb nog wat geslapen geloof ik. De 2 medereizigers stapten uit en toen was het niet zo ver meer. Uiteindelijk kwamen we aan in Tomohon. Wat een verschil met de steden in Nederland. Logisch natuurlijk, maar heel apart om te zien. Vergeleken met Nederland is het hier echt een rommel. Van stoplichten hebben ze hier niet gehoord en van verkeersregels ook niet. Volgens mij betekent toeteren dat je gewoon gaat rijden, ongeacht of er iemand voor je rijdt, haha. Dat doen ze natuurlijk niet, maar oké. Broeder Han heeft wat dingen aangewezen, dus ik heb een heel klein stukje gezien vanuit de auto. Maar mijn logeeradres is niet in Tomohon, maar in Woloan II. II, omdat het dorp Woloan op een gegeven moment te vol werd en gesplitst is in 3 delen. Dit doen ze geloof ik met alle dorpen. Toen we Woloan II binnen reden, stonden er best mooie houten huizen op palen. Deze worden nog gebouwd en zijn bedoeld om te verkopen. Volgens broeder Han is dit een project van mijn gastheer. Ook zou hij een varkensstal hebben, een supermarkt aan het bouwen zijn en hij is docent Frans geweest. Wat hij dus precies is/doet, geen idee!
Uiteindelijk kwamen we aan bij het huis. Je ziet meteen dat deze mensen veel geld hebben. Het huis steekt zo af bij de andere huizen in de straat. Het is echt enorm en mooi en van steen in plaats van hout. Broeder Han heeft mij en mijn bagage hier afgegooid en gezegd dat hij me maandag komt ophalen om naar de politie te gaan. Hier moeten we mijn aankomst melden, denk ik. Mijn gastheer en –vrouw waren niet thuis, alleen de hulp en wat werkmannen. De hulp, Neel(tje), spreekt geen Engels. Ik kon dus meteen mijn bahasa Indo. oefenen. Het ging redelijk! Ik wilde wel graag weten wat het wachtwoord van wifi was, om te laten weten dat ik er was en misschien te skypen. Neel wist dit niet, dus ik moest wachten. Ze heeft me mijn kamer laten zien, best een grote kamer met een tweepersoonsbed, een grote kledingkast, een tafeltje en een koelkast. Ook heb ik een eigen badkamer, met ‘normale’ wc (thank God!) en een douche. Aangezien ik niks te doen had, ben ik maar gaan uitpakken. Ondertussen kwam de chauffeur het jongste kleinkind, Michelle, voorstellen. Echt een poepie. Daarna heb ik een beetje rondgekeken in het huis en de tuin en geprobeerd met Neel te praten. Het uitzicht vanuit de achtertuin is trouwens heel mooi. Je kijkt uit op de vulkaan, Gunung Lokon, die helemaal begroeid is en echt heel dichtbij lijkt te staan. Foto’s volgen hopelijk nog!
Maargoed, ik was met Neel aan het praten in de tuin, toen mijn gastvrouw binnen kwam. Volgens mij heet ze Shirley en ze spreekt geen Engels. Ik heb weer met krakkemikkig bahasa gevraagd om het wachtwoord van wifi, maar ze had me het verkeerde gegeven. Gelukkig zou haar dochter om 22:00 thuis komen en die zou het wel weten. Achja, het was al 17:00, dus nog maar 5 uur eenzaamheid te gaan, haha! Iedereen leeft hier een beetje apart, dus ik heb alleen gegeten. Ik heb sambal ikan op, vis dus. Ik aan de vis, hoe mooi is dat! Haha. Het was echt heel erg pedis (pittig), dus na 3 happen zat ik al aardig vol en proefde ik niks meer. Daarna heb ik maar een bergje rijst op. De gastheer was ondertussen ook thuis gekomen, dus ik heb me voorgesteld en de kaas gegeven die ik als cadeau mee had genomen. Hij snapte eerst niet dat het voor hun was, want hij zei dat ik het gewoon boven in de koelkast (in het Indonesisch ook koelkas(t)) kon leggen. Toen ik zei dat het voor hun was, zei hij heel droog: “Oh, bedankt.” En ging weer verder met tv kijken. Oké… Ik ben dus maar naar mijn kamer gegaan om mijn belevenissen op te schrijven en om mezelf bezig te houden tot 22:00.
Toen kwam de dochter, Ginny, gelukkig thuis. Zij spreekt best goed Engels, dus dat was wel fijn. Ik heb wat met haar gepraat, ze heeft laten zien hoe het fornuis werkt (ik moet zelf gaan koken) en het wachtwoord van wifi gegeven! Eindelijk, haha. Daarna heb ik dus meteen geskyped met pa, ma, Shel en Dennis. Heerlijk! Ik verlangde zo naar contact met thuis! Ik voelde me best eenzaam, dus ik sprong een gat in de lucht toen ik iedereen zag en sprak. Veel te snel was het bedtijd en ben ik helemaal aangekleed (tegen de muggen) gaan slapen, want ik had geen deken. Gelukkig ben ik in Indonesië en kennen ze hier geen kou :)